Kroki

[catt]

Przecinki, które zaznaczyłam na czerwono są zbędne, a te czarne być muszą.

Ekspedientka zdejmowała z półek odpowiednie artykuły, podczas, gdy dziewczyna spoglądała ukradkiem na drzwi wyjściowe.

– Wynoś się! – wrzasnęła. – Wynocha, bo będę krzyczeć!

Nie jestem pewna, czy dobrze widać: po wrzasnęła dałam kropkę, bo powinna być. Dalej też są takie przypadki.

Nie wyczuwała jednak żadnej wrogości, ani sympatii ze strony Nieistniejącego - wiedziała jedynie, że jest tuż obok.

– Cóż, w końcu nie za każdym łażą tajemnicze kroki pozbawione właściciela, no nie? – pomyślała wówczas, choć nie wypowiedziała tego na głos.

proponowałabym pochyłą czcionkę zamiast zapisu dialogowego.

– Tup, tuu-up – rozległa się pełna zrozumienia odpowiedź.

Rozległa. Rozleganie się to przecież nie mówienie.

– Łatwo ci... - dziewczyna spojrzała w stronę kominka skąd dobiegał dźwięk.

Dziewczyna.

Czy jeśli zrobi ci się tu za zimno, wyniesiesz się

– Tup, tup, tup...tup – rozległo się po chwili ponure stukanie.

Między wielokropkiem a następnym wyrazem musi być spacja, tutaj jej zabrakło. Tak samo jak przy każdym tup tup.

Jeśli tak, to przepraszam.

Ktoś cię do mnie przywiązał jak psa do płotu lnianym sznurkiem? – westchnęła, wpatrując się w niebieski wzorek na filiżance. – Cóż, w każdym razie siedzimy w tym razem i musimy jakoś ze sobą żyć.

– Tup, tup! – zabrzmiało entuzjastycznie.

Zabrzmiało

– Wiesz, zaczynam cię nawet lubić

z cieniem uśmiechem na ustach.

z cieniem uśmiechu

– Co się z tobą dzieje, serio pytam?! – gderała An. –

– Nie wierzę ci, ale nich ci będzie.

Po pierwsze: niech. Literówka. Po drugie: Nie wierzę ci, ale niech już będzie - nie ma powtórzenia ci, brzmi też chyba trochę lepiej?

Jednak gdybyś miała jakikolwiek problem, to powinnaś mi powiedzieć

Fala irytacji zalała Nanę momentalnie i dziewczyna zapragnęła uciszyć An i jej durny, gderliwy głos starej przekupki raz na zawsze.

Irracjonalna fala nienawiści, która zaledwie chwilę temu smażyła wnętrzności Nany, zniknęła pochłonięta przez jasność.

Trzeba zakończyć wtrącenie przecinkiem.

TĄ gazetę

W dialogu ujdzie, ale w narracji trzeba poprawić. Tę gazetę.

– Wychodzę! – oznajmiła pewnym głosem, człowieka, na którego nagle zstąpiło zbawienne natchnienie, po czym wstała zamaszyście i bez słowa ruszyła do drzwi, słysząc podekscytowane Kroki tuż za sobą.

– Jasne, przyjacielu! – powiedziała do dźwięku, podążających za nią kroków. – Jasne jak słońce!

Kropek w tym miejscu brakuje bardzo często w tym tekście, ja nie wyróżniałam wszystkiego, sama musisz przejrzeć jeszcze raz tekst.

– Dzień dobry, pani, piękny dziś dzień, czyż nie?

Nagle zupełnie oczywistym stał się fakt, że nie tylko ona musi mieć gazetę, ale ON, także.

Ten przecinek można ewentualnie zastąpić myślnikiem, żeby podkreślić to także, ale... Raczej zbędne.

– Tup, tup, tuup! – odparł towarzysz, ale w tym dźwięku rozbrzmiewała fałszywa nuta – nuta strachu.

Tego myślnika przed nutą strachu bym się pozbyła, bo w pobliżu dialogu sprawia wrażenie... dalszej części dialogu, co trochę dezorientuje. Gdzieś jeszcze był taki przypadek, ale zgubiłam, wybacz. Musisz sama odszukać.

Bała się tego, czego mogłaby się dowiedzieć, zadając mu takie pytania?

Moim zdaniem ten znak zapytania na końcu jest zbędny. To ma charakter bardziej spekulacji niż pytania.

Jej tu NIE BYŁO. Rano jej NIE BYŁO. Dlaczego teraz TU JEST? Pomyślała dziewczyna i ogarnął ją dziwny niepokój.

Skoro pomyślała, to może trzeba to jakoś zaznaczyć? Chociażby pochyłą czcionką.

Przed chwilą, gdy weszła do pokoju, też NIE BYŁO jej na parapecie – była tego niemal pewna.

Czuła się jak we śnie - jej ruchy nagle stały okropnie powolne,

stały się

Widziała Jego błękitne, oczy i była nim i Jego oczami.

i ja bym zrobiła tak: Widziała Jego błękitne oczy, była Nim i Jego oczami.


Bardzo to klimatyczne, niepokojące - chociaż czegoś zabrakło. Może głębszego wejścia w umysł dziewczyny, może płynniejszej narracji, nie wiem. I rzeczywiście trochę czuć Kingiem, ale tylko trochę.
Byłabym całkiem na tak, gdyby nie te wszystkie błędy. I tu dziwna sprawa - piszesz dobrze, nie mogę powiedzieć, że brakuje Ci warsztatu, czy coś, widać, że nie jest to Twój pierwszy tekst (a jeśli jest, to masz chyba trochę talentu), ale jest niedopracowany. Było trochę błędów, które mogłaś sama zlokalizować przy czytaniu i się ich pozbyć.
Ale udało Ci się mnie zaniepokoić, napięcie było wyczuwalne, za to masz ogromnego plusa.