[Dramat] Umarłaś - dialog

[Changed]

1
Umarłaś?
2
Nie, ale pada. Cały czas pada, jakby nie mogło przestać.
1
To nie o to chodzi.
2
Wiem, nie mogę jeść uszu.
1
Czyich uszu, do cholery?!
2
Moich, twoich, smaczne są. Nie rozumiesz.
1
To nie ta gra.
2
Zamknij się. Któregoś dnia wytłumaczysz mi, o co chodzi, prawda?
1
Nie. Zgadnij dlaczego.
2
Nie potrafię, niedobrze mi.
1
Już nie zapisujesz tych kolorowych karteczek?
2
Dawno przestałam, jestem głodna, mdli mnie, gdy przypomnę sobie te kolory.
1
Nikt ci nie kazał na nie patrzeć. Miałaś tylko pisać.
2
Tak, tak… Nie rozumiesz.
1
Poszłabyś sobie i zaczęła śpiewać…
2
Poszłabym komuś i może urodziła pomysł. Ale najpierw twoje uszy.
1
Miałaś tego nie robić.
2
Dlaczego, skoro przestałam zapisywać te kolorowe karteczki?
1
Bo nikt ci nie kazał tego robić.
2
Ale dlaczego? Pozwoliłeś mi urodzić ideę. Łap, chociaż wolałabym pociągnąć.
1
Nie, nie, nie. Idź, może sprawisz, że przestanie.
2
Co?
1
Padać. To wszystko przez to, że pada.
2
Co masz na myśli?
1
Nieważne. Idź, zjedz te jebane karteczki. A potem możesz przyjść i urodzić grejpfruta.
2
Wolę pomarańczę.
1
Świetnie. Jesteś pewna, że pamiętasz po co tu przyszłaś?
2
Nie, zdecydowanie nie. Ale miałam stworzyć jakiś pomysł. Prawdopodobnie miałam zjeść twoje uszy albo cię zabić.
1
Lodówka?
2
Żałujmy, że nie mogę nią w ciebie rzucić. Zaraz to naprawię.
1
W porządku. Przyjdź ze śrubokrętem.
2
Spróbuję pomarańczą. Poszukaj za mnie na tym, co zjadłam.
1
Karteczki?
2
Oh, przestań! Deszcz, ciągle mówię o deszczu.