Najpiękniej mówią wieczory

[starysta]

o zmierzchu wszystko gaśnie
to piękno leniwe
jedynie małe miłości ukryte

trwają w pocałunku

stoją po kolana w ciepłej wodzie
głusi odszukują swoje kształty
do zapamiętania na dłużej

czerwoni jak korale w morzu

spleceni tacy młodzi niby sprytni
a tak dalecy w myślach od znoju
bo jakże jest łatwo

rozniecone ugasić w ciemności

i tak w tym warkoczu gwiazd tkwią
poprószeni chmurą zmysłów
nasycając swoje serca wieczorne

modlitwą na życie bez słowa na dotyk

tak polegli w marzeniach nadziei
jakby szczęścia żałowała im młodość
pieszczą osobiste uczucia

licząc każdy pocałunek jako pierwszy