+- Via Appia - Forum (https://www.via-appia.pl/forum)
+-- Dział: EPIKA (https://www.via-appia.pl/forum/Forum-EPIKA)
+--- Dział: Miniatury Epickie (https://www.via-appia.pl/forum/Forum-Miniatury-Epickie)
+---- Dział: Krótkie formy epickie (https://www.via-appia.pl/forum/Forum-Kr%C3%B3tkie-formy-epickie)
+---- Wątek: Taniec (/Thread-Taniec--16847)
Taniec - Bruno Schwarz - 05-11-2018
Było ogólnie przyjętym, że świat się kończy gdzieś tak w połowie drogi. Na półpiętrze. Granica miedzy przeszłością a przyszłością, została wyrysowana czerwonym flamastrem. Ktoś przy okazji dorysował ogromnego fallusa. Na znak protestu. Umarli przechodzili na drugą stronę, żeby sobie coś przypomnieć. Żywi, ponieważ umierali z tęsknoty za tymi, którzy odeszli.
- Co byś chciała najbardziej zapamiętać z życia? – Zapytał kudłaty chłopak, dłubiąc widelcem w jajecznicy z boczkiem. – Spośród wszystkich ludzi, rzeczy i zdarzeń.
- Wszystko mi się wymieszało, jak na twoim talerzu – zachichotała matka.
- Ale chyba jest coś takiego, co będzie cię prześladować przez całą wieczność?
- Taniec drobinek kurzu przed tym oknem, co wychodzi na podwórze.
- I tylko tyle? – zdziwił się chłopak.
- To było dla mnie bardzo ważne i nigdy nie mogłam się napatrzeć.
RE: Taniec - Miranda Calle - 07-11-2018
Smutne. Autentycznie smutne.
Tak szybko pedzimy do przodu, ciągle w biegu, ciągle z klapkami na oczach, nie widząc niczego wokol, wszystko zamazane i nie wyróżniające się w tym pędzie. Dopiero choroba i śmierć zatrzymują nas, wpadamy na ścianę jak pies Pluto, z głupim uśmiechem wciąż przyklejonym do pyska, choć w oczach już zdziwienie pt. "To już koniec? Naprawdę? Już?". Odkładanie wszystkiego na później, miłości, szczęścia, Spa, całego życia, a potem bach: choroba odbiera nam chęć do korzystania z dobrodziejstw przyrody i nawet kolorowe alkohole nie dają radości, bo cóż jeśli wciąż czujemy się gorzej i gorzej?
RE: Taniec - Bruno Schwarz - 07-11-2018
(07-11-2018, 12:14)Miranda Calle napisał(a): Smutne. Autentycznie smutne.Tak, dokładnie
Tak szybko pedzimy do przodu, ciągle w biegu, ciągle z klapkami na oczach, nie widząc niczego wokol, wszystko zamazane i nie wyróżniające się w tym pędzie. Dopiero choroba i śmierć zatrzymują nas, wpadamy na ścianę jak pies Pluto, z głupim uśmiechem wciąż przyklejonym do pyska, choć w oczach już zdziwienie pt. "To już koniec? Naprawdę? Już?". Odkładanie wszystkiego na później, miłości, szczęścia, Spa, całego życia, a potem bach: choroba odbiera nam chęć do korzystania z dobrodziejstw przyrody i nawet kolorowe alkohole nie dają radości, bo cóż jeśli wciąż czujemy się gorzej i gorzej?
RE: Taniec - Gunnar - 13-11-2018
W pędzie życia zatracamy zdolność do zauważania i cieszenia się z małych rzeczy. Wtłoczeni w schematy prokreacji i dorabiania się, odkładamy "cieszenie się z życia" na później. A później jest choroby, starość i śmierć.
RE: Taniec - nebbia - 14-11-2018
Bruno,
bardzo mi się podoba; świetny, chociaż rzeczywiście smutny tekst, tyle treści w krótkiej formie.
Wg mnie, należą mu się gwiazdki
Pozdrawiam
nebbia
RE: Taniec - Lexis - 21-12-2018
Super. Brakuje mi tutaj jeszcze jednego akapitu, który pogłębiłby odczucia. Ale tak też jest dobrze.
Przypominajka, że w życiu błahe rzeczy też mają znaczenie.