Jestem już w wieku cokolwiek znoszonym i jako zdewastowany pierdziel mam okrutną sapkę, wszędzie łupie mnie bez miłosierdzia, a rozmaitych kolek zliczyć nie mogę; wszystko we mnie kwęka, postanowiłem więc odpocząć krzynę. Wiem, że po intensywnym zażywaniu laby, przejdzie mi strzykanie w bani, powróci wzrok w nieistniejącym oku, duszności znikną, a na twarzy zakwili radość. I wtedy z nowym entuzjazmem przystąpię do wyważania otwartych drzwi.