Via Appia - Forum

dym papierosa
spowijający nagie myśli
nie chcą się ułożyć

ruszam

ogród pełen róż z kolcami
dziecko bawiące się z pieskiem
kobieta w czerwonym szaliku
mężczyzna bez twarzy

idę dalej
nie patrząc się za siebie
chwila oddechu
jak szybko pędzą chmury

dom

łyk czarnej kawy
nudny program telewizyjny
czas w końcu ruszyć dalej

mur

on się niepostrzeżenie zbliża
byle się nie rozbić
na cukrowym serduszku i różowych margaretkach

Początek zaczyna się ciekawie. W wiersz wkracza jakiś klimat, a potem robi się tak prozotwórczo, czyli zaczyna brakować typowych dla wierszy cech.
Ogólnie przywodzi on na myśl stagnację i szarość życia, chociaż szarość i życie mają różne odcienie.
Kawa, stały towarzysz większości ludzi, a więc kawa na ławę.
Utwór nie urzekł mnie jakoś specjalnie. Większość to stwierdzenia. Więcej poetyckości, czyli wiersza w wierszu 2/5

Piramido dzięki za komentarz

Tekst nawet ciekawy, podmiot liryczny rusza w drogę ku przeznaczeniu, gdzie czeka go to czego się może bać. Mężczyzna bez twarzy, to mi przypomina jakąś postać z horroru, może podmiot liryczny czuje się jak by właśnie był oderwany od rzeczywistości i postawiony do jakiegoś filmu grozy?