patrzeć na dzieci
które więcej nie zapłaczą
dusze
uciekające od bólu
na drugi brzeg życia
gdzie księżyc świeci
choć panuje ciemność
gdzie słońce zaćmione
choć wciąż daje ciepło
patrzeć i nie wiedzieć
czy płakać szczęściem
nieszczęściem
czy pięknem
Kurcze blade, to ci dopiero.
Tak zagmatwać to tylko ALFRED HICHKOK potrafił.
Ale wyobrażenie, nieba? Piekła?
...a co to jest?
nią splamieni
zasną snem wiecznym
na zimnej posadzce
oczyszczonej chmurą
No to mi się dostanie.
Pozdrawiam.
To co napiszę to tylko moje skromne zdanie. Bo jak wiesz co mnie tam do prawdziwej poezji.
Ale...
patrzeć na dzieci
które więcej nie zapłaczą...tak mi się wydaje ze te wstępne dwie strofy są zupełnie oderwane od - i tu mam problem, no właśnie od czego? Nie pasują mi ni do tytułu, ani do wiersza.
dusze
uciekające od bólu
na drugi brzeg życia
...a w tym miejscu już zaczyna się wiersz, myślę sobie że to ludzie umierają uciekając do nieba, przed bólem życia czy fizycznym. I to jest piękna formacja liter i słów.
gdzie księżyc świeci
choć panuje ciemność
gdzie słońce zaćmione
choć wciąż daje ciepło...tu bez tego, jak poniżej.
gdzie zaćmione słońce
ciągle daje ciepło...ale to tylko sugestia moja niewinna. i tak wiersz w moim wydaniu by się zakończył, nie stawiając kropki
patrzeć i nie wiedzieć
czy płakać szczęściem
nieszczęściem
czy pięknem ...tutaj też przeholowałaś, zbitek słów tej samej wartości, inaczej dla tak pięknego tematu bezwartościowe.
Inaczej, mniej i inaczej. Więc bez puenty bo to nie puenta a tak sobie napisane.
Ale wrócę i poczytam bo temat mnie bardzo interesuje.
