A kiedy nie zostaje już nic,
kulejemy.
Na serce, na duszę.
Nie jest tak źle,
powtarzamy sobie.
Jeszcze nie jest tak źle.
Lecz nie ratują modlitwy,
akty desperacji
ani próby ucieczki.
Bo ciężko się biegnie:
dusza na ramieniu,
a serce kulawe.
9.8.2012
Jeszcze nie jest tak źle
A kiedy nie zostaje już nic,
kulejemy.
Na serce, na duszę.
Powtarzamy sobie.
Jeszcze nie jest tak źle.
Nie ratują modlitwy,
akty desperacji
ani próby ucieczki.
Bo ciężko się biegnie:
dusza na ramieniu,
a serce kulawe.
Widzę że temat coraz modniejszy, wiersze ku
schyłkowi to już cykl, dobrze.
Ten jest bardzo ładnie ujęty. Ale? Jest w nim mały bu-belek.
Bo ciężko się biegnie:
z bagażem życia
Może tak?
Pozdrawiam.
Wpadnę to postawię ocenę na moja miarę.
poczytałem bo lubię się nad sobą użalać, w wierszach też.
Paliatyw
Dobre, ale chyba tylko dobre. Nie grzmoci, nie porywa. Choć, czy takie nie jest życie?
Widziałam Twoje lepsze, ale jest chyba ok. O ile student się ma prawo ,,mądraczkować'' do mistrza.
Starysto, czytaj do woli, na ocenie mi nie zależy szczerze mówiąc
Wolę, żeby moje wiersze poruszały i zmuszały do myślenia niż do wystawienia oceny...
Insomnio, proszę, bez epitetów, nie jestem żadnym mistrzem, do ucznia mi daleko. Staram się według zasady Twardowskiego:
Koniku polny
od nieważnych wierszy
naucz mnie od małego być mniejszym.
Egzystencjalna proza wierszem ujęta. Dlaczego nie?
Kiedy nie zostaje już nic, szukać trzeba. Szukać, choćby niczego się miało nie znaleźć. Serce kulawe w biegu przeszkadza, ale żeby nad czymś się pochylić... kulawe wystarczy. Jeszcze nie jest tak źle.
Dzięki za wizytę, Szczepanie. I odgrzebanie tego kawałka. Stary jest