jeden płomień żar dłoniom zziębniętym roztacza
inny parzy boleśnie gotów w proch obrócić
choć natura płomieni obu tak bliźniacza
jak cienie kiedy ogień na ścianę je rzuci
jeden uśmiech serdeczny i niewymuszony
w innym grymas ukryty nie całkiem starannie
choć do obu ust wykrój podobnie złożony
pierwszy uśmiech dla niego drugi pewnie dla mnie
Nie mam co napisać pod Twoimi wierszami, ponieważ żadnego konstruktywizmu nie wniosę. Ale żeby nie było przemilczenia, ponownie podzielę się swym zachwytem. Twój styl jest naprawdę fantastyczny. Z czystym sumieniem mogę przyznać, że uwielbiam Twoje rymy. Tyle. Pozdrawia i szczęścia życzę.
Rymy... Nie zdziwi Cię zapewne częstotliwość, z jaką zbieram dotkliwe razy za te rymy właśnie... Upieram się przy swoim, jakbym prywatnej bronił Częstochowy (a częstochowskimi nazywać ich nikomu nie pozwalam). Skoro napisałeś te słowa, warto było!
Taka niestety dzisiaj tendencja, że rym jakoś w niełasce, ale na szczęście w sztuce każdy znajdzie swoją półkę. Ja lubię rym i rytmikę i cieszę się, że mogę doświadczyć tego w tak dobrym wykonaniu. Kto krytykuje, niech lepiej oceni skalę artysty, a sposób wykonania pozostawi wyłącznie jemu. Pozdrawiam i życzę tysiąca muz.
O, i ja się podpiszę pod tym oboba ręcyma, brońmy rymów, brońmy Częstochowy (nie mylić z częstochową) i nie dajmy się presji otoczenia!
Rymuj, Piotrze, rymuj do utraty tchu.
Pozdrawiam.