Via Appia - Forum

Dialog z Aniołem

– Wpuścisz mnie czy nie?
– Dlaczego miałbym Cię wpuścić?
– Bo skoro tu jestem, to chyba oznacza, że zasługuje na to aby być tam. - Wskazał ręką krainę za wielką złotą bramą.
– Twoja obecność tu świadczy tylko o tym, że nie ma Cię już tam - na dole.
– Nie rozumiem. Gdzie w takim razie powinienem się udać?
– Każdy podąża za głosem, który prowadzi go do zbawienia. Pomaga uniknąć mrocznej
otchłani i krętych śnieżek w ślepe zaułki.
– Nie słyszę żadnego głosu.
– Bo nie chcesz go słyszeć
– Więc jak mogę go usłyszeć?
– Musisz uwierzyć, że go słyszysz.
– Uwierzyć, że go słyszę? Podpowiedz mi jak!
– Masz skamieniałe serce. Nie wierzysz w cuda. Nie wierzysz w nic poza przyziemną
materią, której możesz dotknąć. Nie wierzysz nawet w słowa własnych przyjaciół,
ponieważ są ulotne niczym podmuch wiatru. Nie mają dla Ciebie żadnego znaczenia.
Liczy się dla Ciebie tylko to, co możesz dotknąć.
– Jak ma mi to pomóc usłyszeć głos, który ma mnie prowadzić? Mam go dotknąć?
– Tego głosu nie dotkniesz, nawet własnymi myślami. Musisz uwierzyć, że go słyszysz.
To takie proste i trudne dla Ciebie zarazem.
– Nie pomagasz mi.
– Bo nie mam takiego obowiązku.
– A jeśli ładnie Cię poproszę?
– Miałeś już taką możliwość.
– Nie przypominam sobie.
– Bo nigdy nie chciałeś z niej skorzystać. Nawet nie dopuszczałeś do siebie myśli, że taką
możliwość posiadasz. Dlatego jej nie wykorzystałeś.
– Ale jeśli jej nie wykorzystałem, to oznacza, że jeszcze mogę to zrobić! Pomóż mi w
takim razie!
– Nie możesz wybierać. Szanse masz tylko jedną. Uczuć się nie odkłada na przeczekanie,
ponieważ więdną jak kwiaty, które zbyt długo stoją w wazonie z wodą.
– Kwiaty można przesadzić do nowego dzbanka ze świeżą wodą.
– Ty zapomniałeś to uczynić.
– Więc nic nie można zrobić? Nie możesz mi pomóc?
– Mogę, ale nie chcę. Próbowałem Ci już pomagać wiele razy. Teraz tylko ty możesz sobie
pomóc.
– Ale jak?!
– Już Ci to mówiłem
– Mówiłeś, że mam uwierzyć, ale ja nawet nie wiem do końca w co mam wierzyć!
– Od przyjaciela nie wymaga się potwierdzenia. Przyjacielowi wierzy się na słowo.
– Nie potrafię.
– Potrafisz.
– Nie. Nie potrafię!
– Więc nie usłyszysz głosu.
– A gdybym spróbował?

– Próbuj więc.
– Dobrze. Postaram się.
– Na co czekasz?
– Już uwierzyłem. Ale nadal nic nie słyszę.
– Tylko Ci się wydaje, że uwierzyłeś. Wierzyć komuś, to związać się razem z nim
emocjonalnie. To brak niepokoju mimo braku wiedzy.
– Jak mogę wierzyć komuś, kogo nie znam.
– A miałeś tyle okazji by poznać.
– Ale nie poznałem
– Wystarczy, że on wierzy tobie.
– Przecież mnie nie zna.
– Zna bardzo dobrze. To ty nie znasz jego.
– Gdyby chciał mnie poznać znowu, to gdzie mogę go spotkać?
– Jest cały czas przy tobie. Nie opuszcza cię na chwilę. To ty nie chcesz poznać jego.
– Skoro nie chce go poznać, to po co tu jest?
– Na wypadek gdybyś chciał. Tak mają przyjaciele. Są z tobą nawet wtedy, gdy ich nie
potrzebujesz. Ale gdy już zapragniesz tej pomocy, będą chcieli abyś o nią zawalczył.
Pokazał, że potrzebujesz jej naprawdę.
– Chcę wiedzieć kim jest.
– Wiesz kim jest. Twoim przyjacielem. Nie opuszczał Cię na krok, nawet wtedy, gdy o
nim zapomniałeś. Nawet wtedy gdy otwierał się na Ciebie dając ci możliwość poznania
jego najgłębszych sekretów. Odrzuciłeś tą wiedzę. Odrzuciłeś tą przyjaźń. Ale to ty ją
odrzuciłeś. Nie on.
– Więc chce go poznać. Chce żeby otworzył się jeszcze raz.
– Więc go o to poproś.
– A gdzie on jest? Nigdzie go nie widzę.
– I nie zobaczysz dopóki nie uwierzysz.
– Wierzę. Chce wierzyć. Powiedz mi gdzie on jest.
– Wierzy twoja ciekawość. Nie ty.
– To chyba normalne, że jestem ciekawy.
– Prawdziwy przyjaciel wierzy dla samej wiary. Wiara jest dla niego drogą do zaufania.
Zaufanie prowadzi go do wierności. Wierność i zaufanie pozbawione są ciekawości.
– Nie potrafię się pozbyć ciekawości. Jeśli coś jest nieciekawe to nie warto się tym
zajmować.
– Więc jesteś niegodny prawdziwej przyjaźni.
– Prawdziwa przyjaźń nie istnieje.
– Nie istnieje dla ciebie, ponieważ nigdy jej nie doświadczyłeś. Zawsze odrzucałeś. Nawet
wtedy, kiedy Ci ją ofiarowano. Unikałeś tego słowa. Nie chciałeś wierzyć, że może być
prawdziwe. Sądziłeś, że to chwyt marketingowy. Że jest to reklama, która ma cię
omamić.
– A tak nie jest?
– Jest tak jak chcemy, żeby było.


Coś mi nie gra w tej rozmowie.
Czy tylko ja miałbym ochotę dać w nos aniołowi, który tak się ze mną droczy? Toż to brzmi jak kiepski kabaret z PRLu, z tym że zamiast petenta i urzędniczki mamy anioła i duszę

pueeezieeew.
Mi nie gra wszystko. Po pierwsze: skoro umarł i jest już przed tą cholerną "bramą", to jakim cudem może wierzyć tylko w rzeczy materialne, skoro już się w śród nich nie znajduje? Podmiankę świętego P. na anioła ci wybaczę, chociaż nie rozumiem, po co.

Cytat:Kwiaty można przesadzić do nowego dzbanka ze świeżą wodą.

jeśli ktoś sadzi kwiaty w dzbanku z wodą, to współczuję. Po drugie: rzadko spotykam takie natężenie "życiowych" banałów i bzdur. Przyjaciel wierzy dla samej wiary? Błagam.

Nie wiem, do czego prowadzi ten tekst. Anioła gada jak nawiedzony ksiądz, któremu zada się za trudne pytanie, albo jak kiepski sprzedawca, który chce komuś wcisnąć coś trefnego, a ten zamiast pomyśleć, że coś nie tak, jeszcze mu wierzy, a wszystko kończy się pikną, prawdziwą i nieskończenie banalną...

Powiem tak:
Pojąłem o co chodzi, ale trochę nieprzekonująco wyszło. Dało się to lepiej "sprzedać". A pomysł ciekawy: niedowiarek rozmawia u bram Raju ze swoim Aniołem Stróżem. I chyba "TĘ wiedzę". To trak od strony technicznej. Do doszlifowania.

Strasznie irytujący ten anioł. Takie chrześcijańskie biadolenie.

Rafał Growiec - brawo. Jesteś pierwszą osobą, która wpadła na to, że jest to Anioł STRÓŻ.

Nie wiem dlaczego wszyscy rozpatrują ten tekst tak dosłownie widząc tu katolicyzm, biadolenie oraz prawdy życiowe, które są nudne, przereklamowane oraz nie sprawdzają się. Cały tekst to jedna wielka metafora. Zarówno Bóg, Anioł, Raj to metafory. Tak naprawdę główny bohater nie umarł i nie znalazł się przed bramą raju. Wszystko dzieje się wewnątrz jego. Tak naprawdę, zastanawia się czy warto zaprzątać się czymś takim jak przyjaźń.

Cytat:Pomaga uniknąć mrocznej
otchłani i krętych śnieżek w ślepe zaułki.

dobra... śnieżki w ślepe zaułki? A może by tak ŚCIEŻEK PROWADZĄCYCH w ślepe zaułki. Lub 'do ślepych zaułków'.

Ten dialog jest... Dość bełkotliwy i nudny. Z trudem wytrzymałam czytania, nie wyłączając się.
A właściwie, to czemu ten człowiek rozmawia z aniołem? Skoro nie wykorzystał szansy, a ten mu prawi morały...

Oł, oczywiście - tak podejrzewałam, że to nie na moją małą główkę. Rzeczywiście, absolutnie nic nie wskazuje na to, że koleś umarł, a bzdur i banałów nie ma żadnych. Pocieszam się, że nikt oprócz autora nie wpadł na to, że to we wnętrzu bohatera, a może po prostu nikt mnie chciał mnie zawstydzać???

Cytat:Zarówno Bóg, Anioł, Raj to metafory.

skoro już się wykazałam niezrozumieniem subtelności itp, to pozwolę sobie zadać kolejne głupie pytanie: co to zmienia? Tekst jest napisany tak samo jak wcześniej, i to się nie zmieni, nawet jeśli poinformujesz nas, że Raj to metafora seksu a bohater jest impotentem.

Cytat:Takie chrześcijańskie biadolenie.

Właśnie, dobry komentarz.

Cytat:Wszystko dzieje się wewnątrz jego.

Wewnątrz jego - czego?
A może wewnątrz niego?

Pisać każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej.

Z tym przesadzaniem kwiatów do dzbanka ze świeżą wodą to rzeczywiście przeholowałeś.
Pisz dalej, może następnym razem będzie lepiej. Każdy zalicza jakieś wpadki.

Anioł jest tym co odrzucamy. Człowiek tym co przyjmujemy

Temat przyjaźni nazywasz chrześcijańskim biadoleniem?

Cytat:Temat przyjaźni nazywasz chrześcijańskim biadoleniem?

Sam go takim zrobiłeś. Jako autor kreujesz rzeczywistość tekstu. Skoro to anioł przekonuje do przyjaźni, do wiary, do zaufania... No to raczej to nie jest buddyzm, co? (chyba, że też ma anioły, ale o niczym takim nie wiem) Poza tym trochę ciężko to inaczej kojarzyć w takich ciasnych realiach. Nic się nie dzieje i zostaje tylko umoralniające gadanie.