Czarne kwiaty są tylko
Żałosną metaforą niczego
Więzy wyciskają rzeczywiste
Pręgi zwane przywiązaniem
Gdy skończysz udawać
Że życzysz mi powodzenia
W podtrzymywaniu wyobrażeń
Nie będę musiała czekać długo
A zacznę je urealniać
Mniej melancholijnie
Pokażę jak kocham rzucać
Literowaniem powolnych ostrzy
Na moją rozmytą rzeczywistość
Mniej metaforycznie
Mam wrażenie, że się pogubiłaś. A może to ja się pogubiłem, czytając? Jedno z dwóch.
I dziwny jakiś taki
zapis czy forma
źle i dziwnie
się to czyta
Pozdrawiam.
Dziękuje za komentarz.
Taaa, zapis i forma to dwa z trzech moich głównych błędów przy tworzeniu...
Mogę zrzucić pogubienie się na ciebie? W moim przypadku bardziej możliwe, że za bardzo poplątałam i skomplikowałam.
Tą drugą strofę by rozbił na dwie żeby przejrzyściej było. Pierwsza zapowiadała ciekawy tekst później zaczęło mi się plątać. To tylko moje wrażenie. Pozdrawiam
Dziękuję za komentarz, sheytan. Popracuję jeszcze nad drugą zwrotką. W którym miejscu byś rozbił?
A zacznę je urealniać- po tym wersie można zrobić przerwę i powstaną dwie strofy. Płynniejsze się stanie w czytaniu ale to moje nędzne zdanie. Pozdrawiam
Ogólnie, to nie najgorszy utwór, mogłoby być trochę bardziej przejrzyście, bo ta zbita kompozycja robi ten wiersz ociężałym.
Cytat:A zacznę je urealniać
Nie wiem czy "A" jest potrzebne...
Dzięki za komentarz, wojbik.
Niestety jest potrzebne. Też się nad nim zastanawiałam, ale niestety nie da się go wyrzucić.