14-05-2012, 13:57
Coś w stylu Kopciuszka i Śpiącej Królewny. Stworzone wczoraj w nocy, nie wiem, czy dobre, ale postanowiłam wstawić to tutaj. Dziękuję, dobranoc ;D
Pewnego razu, za wysokimi wieżowcami, szerokimi chmurami dymu i wielkimi hałdami śmieci, w blokowiskach, mieszkała królowa. Nie. Tak naprawdę nie była królową, ale czuła się tak, kiedy wciągała coraz to dłuższą kreskę. Czasami też, patrząc z okna swojego bloku, wyobrażała sobie, że siedzi w wysokiej wieży i ogląda swoich poddanych.
W końcu, królowa zaszła w ciążę. Jej dziecko mogło być godną następczynią tronu. Królowa zadbała o to, żeby była piękna. Kiedy, po raz kolejny siedziała na podłodze, wśród szkła, przecięła swój palec. Krew wyciekła na brudną podłogę. Królowa z czystej miłości uderzyła w swój pokaźny brzuch i wykrzyknęła:
- Będziesz miała, bękarcie, oczy zielone jak butelki z piwa, cerę białą jak koka i włosy jak ta pierdolona krew.
Królewna urodziła się w pięknej i odświętnie przystrojonej kabinie na dworcu kolejowym. Królowa zostawiła ją tam, aby dorastała w atmosferze nauki i inteligencji przynosząc później matce chlubę. Królewna trafiła pod opiekę siostry królowej, która wychowała ją na tak samo dobrego człowieka, jak one obie.
Królewna nie płakała, kiedy dowiedziała się o śmierci matki. W ogóle jej przecież nie znała. Od czasu kiedy ta ją zostawiła, wyrosła na piękną dziewczynę o zielonych oczach, bladej cerze i włosach w kolorze miedzi. Wszyscy poddani klienci uważali ją za piękność.
Jednak pewnego dnia, królewna, pokłóciwszy się z niedobrą ciotką, uciekła z domu. Tułała się po ulicach do momentu, kiedy nie znalazła pięknego i małego materacyka obok śmietnika. Położyła się tam i zasnęła.
Na szczęście ulicą obok przechodziło siedmioro dresoludków. Dołączyli do królewny na materacu. Podziękowali ładnie, za spanie na ich dzielni. Królewna była przecież ładna, powabna i pełna wdzięków, czemuż by tego nie wykorzystać?
Rano, królewnę, z nienaturalnie rozkraczonymi nogami, znalazł przystojny królewicz, który od pierwszego wejrzenia zakochał się w niej.
Niestety. Królewna umarła z przyjemności, jaką sprawiły jej dresoludki.
Biedny królewicz.
Pewnego razu, za wysokimi wieżowcami, szerokimi chmurami dymu i wielkimi hałdami śmieci, w blokowiskach, mieszkała królowa. Nie. Tak naprawdę nie była królową, ale czuła się tak, kiedy wciągała coraz to dłuższą kreskę. Czasami też, patrząc z okna swojego bloku, wyobrażała sobie, że siedzi w wysokiej wieży i ogląda swoich poddanych.
W końcu, królowa zaszła w ciążę. Jej dziecko mogło być godną następczynią tronu. Królowa zadbała o to, żeby była piękna. Kiedy, po raz kolejny siedziała na podłodze, wśród szkła, przecięła swój palec. Krew wyciekła na brudną podłogę. Królowa z czystej miłości uderzyła w swój pokaźny brzuch i wykrzyknęła:
- Będziesz miała, bękarcie, oczy zielone jak butelki z piwa, cerę białą jak koka i włosy jak ta pierdolona krew.
Królewna urodziła się w pięknej i odświętnie przystrojonej kabinie na dworcu kolejowym. Królowa zostawiła ją tam, aby dorastała w atmosferze nauki i inteligencji przynosząc później matce chlubę. Królewna trafiła pod opiekę siostry królowej, która wychowała ją na tak samo dobrego człowieka, jak one obie.
Królewna nie płakała, kiedy dowiedziała się o śmierci matki. W ogóle jej przecież nie znała. Od czasu kiedy ta ją zostawiła, wyrosła na piękną dziewczynę o zielonych oczach, bladej cerze i włosach w kolorze miedzi. Wszyscy poddani klienci uważali ją za piękność.
Jednak pewnego dnia, królewna, pokłóciwszy się z niedobrą ciotką, uciekła z domu. Tułała się po ulicach do momentu, kiedy nie znalazła pięknego i małego materacyka obok śmietnika. Położyła się tam i zasnęła.
Na szczęście ulicą obok przechodziło siedmioro dresoludków. Dołączyli do królewny na materacu. Podziękowali ładnie, za spanie na ich dzielni. Królewna była przecież ładna, powabna i pełna wdzięków, czemuż by tego nie wykorzystać?
Rano, królewnę, z nienaturalnie rozkraczonymi nogami, znalazł przystojny królewicz, który od pierwszego wejrzenia zakochał się w niej.
Niestety. Królewna umarła z przyjemności, jaką sprawiły jej dresoludki.
Biedny królewicz.
dopiszę coś bardziej konstruktywnego jutro, jak (być może) nie będę tak rozkojarzona.
Nawet bardzo. Uważam dresoludki za świetny pomysł autorski 
Do kogo jest pytanie skierowane?