25-03-2012, 19:24
Kim jesteś, gałązko, że drwisz z własnych korzeni?
Głodem przygięta, czyż wytrzymasz szumy?
Gdy los twój szczęśliwy w smutek się przemieni,
Cóż znaczyć będzie cyrkonia twej dumy?
Ikara loty wszystkim nam znaczone,
Smutek i radość, hańba i cień chluby,
Lecz jakże nam łatwo o serce zwiedzione,
Jakże nam łatwo własnej szukać zguby.
Nim świat ocenisz, wpierw spytaj sam siebie,
Czy go z innymi nie ciągniesz w głębiny.
Gdy ktoś nocą przebacza i płacze przez Ciebie,
Miast wdzięczności, nie niesiesz mu kpiny?
Mówisz, że nie ma prawdziwej miłości.
Czyż nie zrównano jej do szmaty,
Gdy lansując wszędzie oślinione kości,
Zgłuszono prawdziwie czułe kwiaty?
Milknę, byś nie rzekł, że wiersz przegadany,
Więc będziesz musiał sam zmierzyć się z sobą.
Odpowiedz, przez sumienie własne osądzany,
Czyś jest człowiekiem, czy tylko osobą.
Głodem przygięta, czyż wytrzymasz szumy?
Gdy los twój szczęśliwy w smutek się przemieni,
Cóż znaczyć będzie cyrkonia twej dumy?
Ikara loty wszystkim nam znaczone,
Smutek i radość, hańba i cień chluby,
Lecz jakże nam łatwo o serce zwiedzione,
Jakże nam łatwo własnej szukać zguby.
Nim świat ocenisz, wpierw spytaj sam siebie,
Czy go z innymi nie ciągniesz w głębiny.
Gdy ktoś nocą przebacza i płacze przez Ciebie,
Miast wdzięczności, nie niesiesz mu kpiny?
Mówisz, że nie ma prawdziwej miłości.
Czyż nie zrównano jej do szmaty,
Gdy lansując wszędzie oślinione kości,
Zgłuszono prawdziwie czułe kwiaty?
Milknę, byś nie rzekł, że wiersz przegadany,
Więc będziesz musiał sam zmierzyć się z sobą.
Odpowiedz, przez sumienie własne osądzany,
Czyś jest człowiekiem, czy tylko osobą.