Wzleciałem ponad błękitną taflę uczuć zmieszanych
by poznać potęgę...
miłości...
Zrozumiałem, że pusta egzystencja ludzka
nie kończy się...
na cielesności...
Masło maślane, wiersz jak wiele innych tak naprawdę, a przy tym króciutki. Tak, jakby autor pomyślał "A co tam! Temat prosty, to dam mniej słów, może dłużej będą się nad tym głowić!". Wybacz szczerość, ale mnie nie kupiłeś i jestem na nie.
Krzyśku, widać że jesteś początkującym poetą. Wbrew pozorom - najtrudniej jest napisać wiersz o miłości. Wiesz dlaczego? Bo miliony poetów na przestrzeni dziejów napisało już bardzo podobny wiersz do tego, który właśnie zamierzasz napisać.
Zacznij od bardziej przyziemnych i spraw.
Polecam gorąco lekturę "Vademecum początkującego poety" autorstwa Kheiry. Znajdziesz je na forum w Kąciku Literata.
Poczekam na inne Twoje utwory.
Do przeczytania!
Czytam kolejny wiersz twojego autorstwa i zastanawiam się:
powiedz, co czytasz, jaką poezję?
Rozmawiasz z kimś o poezji?
Zastanawiałeś się, na czym polega tworzenie? Co według ciebie stanowi o sile poezji?
Cytat:Zrozumiałem, że pusta egzystencja ludzka
nie kończy się...
na cielesności...
to jest kompletnie pozbawione logiki.
skoro coś jest puste - to co znaczy, że nie kończy się?
Że puste się nie kończy? - jest więc w sferach duchowych też pusta ta egzystencja?
Błękitną taflę uczuć zmiesznych - pozostawiam bez komentarza, choć brzmi to pioruńsko egazltowanie.
pusta, czyli pozbawiona sensu, miałem to na myśli
w tej chwili czytam poezje Leopolda Staffa, rozmawiam o poezji ze swoją polonistką, ze znajomymi, wciąż się jednak rozwijam, zapraszam do lektury mojego nowego dzieła "tęsknota"
to wzleciałem...
moim zdaniem powinno być po słówku bliskim miłość (tzn. odmianie jego)
Bo miłość nadchodzi, a raczej początkowo zakochanie.
Zmień, poszukaj logiki.
wzlecę ponad błękitną taflę
uczuć mnie nie znanych
tam poznam miłość
pierwszą
a kiedy ją spotkam powiem
jaka jest naprawdę