Przestwór niebiański
pachnący pościelą anioł pański
Com go wąchał jak
kadzidło upojne
i na język, po oczyszczeniu z cudów i łask
wziął krwawe jasne słońce
i pokłon głęboki
i w raj wstąpienie.
W nogach, jak w ramionach
moje zbawienie.
Przestwór niebiański
pachnący pościelą anioł pański...> tu sprawa się rypła - jeżeli w stepach akermańskich AM przestwór ma twarz, tu zanika, jest puste bo puste
Com go wąchał jak
kadzidło upojne
i na język, po oczyszczeniu z cudów i łask
wziął krwawe jasne słońce
i pokłon głęboki
i w raj wstąpienie....> i zerwał się, jak zerwany wiersz, ni stąd ni...
W nogach, jak w ramionach
moje zbawienie. ...> puenta, może dla innego wiesza lepsza. Co ?
Ogólnie piękny, ale ? No cóż, takie dwie wyrwy
No wiesz, czy anioły pachną pościelą? No i jeśli już to jaką? Bo, jeśli taka roczną, to ja, jako (może i niezbyt religijna, ale jednak) katoliczka, wypraszam sobie.
Starysto, znowu cię poprę.
To dopiero drugi raz dzisiaj, a już robi się to nudne. zrywy są, ja wypadam z rytmu, jak inni to nie wiem, sens mi się rwie i interpretacja.
A czemu zbawienie ma być w nogach?
Gorzki zawód mnie spotkał, bo poprzednie twoje wiersze chociaż fajnie brzmiały, nawet jeśli miejscami też się mogłam przyczepić (i chyba to robiłam).