Via Appia - Forum

Po wielu zmianach, wersja ostateczna (?) dedykowana P. T. A.

Wdeptałeś w ziemię, skąd mnie wzięto.
Stłamsiłeś, z tętna wyprałeś.

Chcę być Twoim cieniem, cieniem Twojego cienia.
Świetlikiem w źrenicy sekundę przed zaśnięciem.
Urwaną melodią gdy wyłączasz radio.
Ostatnim kęsem znienawidzonego mięsa.

Wzniosłeś mnie nad bezład uniesienia.
A teraz spadam, na wieczność wyklęta.

Do posłuchania

Świetlikiem w źrenicy sekundę przed zaśnięciem. to ujdzie.
Ale co ja tam. Taki maluczki.
Zresztą, co za różnica, cieniem czy kawałkiem mięsa. Nie podoba mi się.
Pozdrawiam.

W tym wierszu jest tyle gniewu, złości, rozczarowania podmiotu lirycznego (nie twierdzę, że nieuzasadnionego), że w pewnym momencie staje się to wręcz komiczne. Język poetycki nie przypadł mi do gustu, może i przez to nie czuję w tym wierszu autentyzmu. Nie łapię się po prostu na te emocje. To nie moja bajka.

"Wzniosłeś mnie nad bezład uniesienia.
A teraz spadam, na wieczność wyklęta." - za dużo patosu, za dużo (sztucznej - jak dla mnie) dramaturgii.

"Stłamsiłeś, z tętna wyprałeś." - jak dla mnie dość niefortunna metafora

Pozdrawiam.

---

ocena: 5/10