Via Appia - Forum

Lustrzanie odbijają się we mnie
ludzkie twarze wykrzywione
w krzywych zwierciadłach zdarzeń.

Gdyby tylko można było wymazać z nich
sąsiada, pociesznego sukinsyna,
który uparcie przerzuca zgrabione liście na moją stronę.

W końcu zapomnieć o tej uroczej parce wśród drzew:
siwobrodym facecie i słodkiej dziewczynie
o zapłakanej trzynastoletniej twarzy.

Chyba dopiero wtedy
nie bałbym się dłużej przyszłości.

A ja ocalę ten wiersz przed popadnięciem w niepamięć... Czy słusznie? Moim zdaniem tak. Zacznę od zgrzytów - te powtórzenia w pierwszej strofie nie pasują, "wykrzywione" należałoby zastąpić innym słowem. "Lustrzanie" dziwnie brzmi tutaj. Powinien być przecinek po "zapłakanej". Reszta jest ok, choć niektóre wersy trochę przydługie... ale jeszcze nie przeszkadzają. Co do treści - przede wszystkim dość mocna, choć z początku się na to nie zanosiło. Jest bardzo, bardzo dobrze.

Właściwie pierwsza strofa ciągnie nieco ten wiersz w dół, poza nią nic dodać, nic ująć.

8/10

A ja inaczej, może nie słusznie, ale to ja.
Pierwsza strofa wyuzdana, poprzez te lustra, już nie modne.
Bo co znaczy Lustrzanie odbijają się we mnie ni jak> Może i jest tam coś głęboko, tylko jak to wydobyć, tą twarz z tej lustrzanej głębi. Nie widzę.
Długie zdania
Gdyby tylko wymazać ...można było...z nich
który uparcie przerzuca zgrabione liście na moją stronę. co zrobić z tym ? Myślę.
Może...
uparciuch stary
co zgrabi przerzuci
na moja stronę
albo inaczej. To trzeba zmienić I o parce.
Temat niezły
4/10

Dzięki za komentarze, chyba spróbuję napisać któregoś dnia ten wiersz od nowa.
Pozdrawiam.