Ona wciąż tańczy i śpiewa
wiruje nieprzerwanie
po policzku ścieka łza
a ona wciąż tańczy
tańczy zmęczona
powoli gubi rytm
i stara się być
szczęśliwa
od nowa
od nowa
i od nowa
Ten wiersz o wiele bardziej przypadł mi do gustu, niż Twoje pozostałe. Usunąłbym z czwartego "a" i "ona", ale to tylko takie moje widzimisię. Ogółem rzecz biorąc, podobało mi się i chyba będę tu wracał.
Pozdrawiam
O jejku. Śliczne! Jak dla mnie jeśli robi się coś, co się kocha, a mimo wszystko jest źle, to straszne przeżycie. Może nie o to Ci chodziło, ale ja tak to widzę. Bu.
Śliczne!
Utwór ten przypomina jakąś piosenkę Siekiery z lat 80-tych, co może się nawet podobać. Stylizacja na infantylizm nie najlepsza. Końcowe powtórzenie także jako środek stylistyczny są wątpliwym zabiegiem.
Dolores, gdzie tu widzisz infantylizm? A ja uważam, że powtórzenia na końcu to dobry zabieg, oddaje beznadziejność sytuacji i jednocześnie siłę podmiotu, który niejako podnosi się po każdym upadku, za każdym razem na powrót odnajduje rytm, zamiast po prostu rezygnować.
Dla mnie wiersz ten jest bardzo infantylny. Mam prawo do własnej oceny i jest ona właśnie taka. Tego typu poezję może napisać gimnazjalista (nie obrażając ich zdolności). Jak już pisałam, nic specjalnego.
Musisz naprawdę mocno wierzyć w gimnazjalistów, twierdząc, że potrafiliby napisać coś takiego. Tutaj przyznam rację Księżniczce - gdyby nie te powtórzenia, prawpodobnie wiersz dużo by stracił.
Pozdrawiam jeszcze raz
Do mnie ten wiersz też niestety nie przemówił. Przesłanie jest dobre, jednak jak na mój gust podane w zbyt prosty sposób. Zgadzam się więc z dolores - i nie chodzi mi tu jedynie o powtórzenia na końcu, ale o całość.
Tak, być może i prosto, ale uważam, że w tym przypadku prostota robi doskonale. Znaczenie i tak nie jest podane na tacy. Ten wiersz jakby płynie, być może dzięki tym powtórzeniom. To oddaje ten upływ czasu, to od nowa, od nowa...
Lubię to !