Dni mijają bezszelestnie
wciąż błądzą bez celu
szukając swego miejsca
przysiadają na parapetach
stają w drzwiach
pieszczą kanapy gładkość
całują moje spieczone usta
lecz nigdzie nie mogą zostać dłużej
bo wciąż przegania je staruszek czas
10 kwietnia 2011
Poezja w najlepszym wydaniu: malowanie słowem ulotnych chwil, jak tytułowe motyle.
Ja również kupuję to wydanie. Ileż to w życiu mamy takich dni... Teraz wiem, że są to dni jak motyle.
Porównanie uciekających dni do motyli jest trochę takie powszechne, ale w tym wydaniu bardzo mi się podoba.
Haj fajf.
Przyjemnie się czyta, a i czysta prawda w tym wszystkim.
Przyczepię się: stają w drzwiach ... może wlatują ....
Zgrabna oczywistość.
Delikatne, kobiece; aż kontrastuje z awatorem.
Niemniej jednak kobiety lubią, na co dają dowód w komentarzach
To dni Czytaczu 1967 (jak motyle) stają w drzwiach, a one mogą. Nie rażą w każdym razie tym staniem. Mogłyby jeszcze trzepotać, ale i bez tego może być, choć z trzepotaniem - finezyjniej, z pewnością.
Pozdrawiam
Baardzo mi się podoba! Lubię takie refleksyjne wiersze, tym bardziej, że ten napisał mężczyzna.
Wydaje się, że o przemijaniu czasu nie można już wiele powiedzieć, a ty ubrałeś to w takie słowa, że czytając wiersz spoglądamy na tę sprawę inaczej.
Dzięki wielkie!
W każdym mężczyźnie jest coś z kobiety...pewna wrażliwość...pewien typ rozumowania.
Lubię od czasu do czasu napisać coś czułego.
Pozdrawiam
5/5 Ciekawie ukazana postawa motyla wobec życia tak naturalna i lekka zarazem.
Bardzo dziękuję