Via Appia - Forum

Czasem miewa sny, które pamięta.
Przypominają się jak melodia,
zapomniana, nie do końca konkretna.

Trudno ubierać je w ładne słowa.
Mowa zabija wszystkie wrażenia,
gdy staje się choć trochę za chłodna.

Tak naprawdę woli zapominać.
Wtedy nie ma problemu i marzeń.
Zwykła codzienność zastępuje sen.

Nie kusi, nie dojrzewa, istnieje.
Normalka bez zbędnych wykrzykników.
Wszystkie wzloty są w szare desenie.

Mam mieszane odczucia względem tego wiersza. Bardzo podoba mi się druga i czwarta, ale pierwsza i trzecia - zdecydowanie przegadane i pozbawione rytmu. Mieszania rymów i białego niezbyt dobrze wpływa na odbiór. Taki trochę misz masz ogólnie. Pół na pół. Na pewno do korekty.

melodia-słowa - podejrzewam, że rym niezamierzony. Najbardziej zazgrzytał.

Pointa - oj, bardzo bardzo do mnie trafiła.

Coś w tym tekście jest ... dla wrażliwców. Mówię "coś", bo nie całość, przegadane trochę. Przykład: Tak naprawdę woli zapominać. Wywal dwa pierwsze słowa, czy to musi być wiersz rytmiczny?

Może i nie musi, tylko wtedy gryzie się z moim "ścisłym" baniakiem. Poza tym ja nie lubię tekstów pisanych alfabetem Morse'a. Przy tym tekście nie trzeba sie wysilać, żeby wiedzieć o czym jest. Co do rytmu to gdzie jest zgubiony? Jak się mówi a to i b, a czasem więcej, czyli proponuje wersję zapisu. Jeśli rym melodia -słowa jest rymem, to powiedz jakim? Odbiór uważam za sprawę osobistą, nic mi do tego, kolejny raz powtarzam, choć oczywiście im lepszy - tym lepiej. Rozumiem, że to miała być konstruktywna krytyka, dziękuję więc za przeczytanie. Pozdrawiam

Widzę, że poszedłeś w egzystencjalną szarzyznę bytu, a więc swoisty nihilizm dnia codziennego.
To też rzeczywistość, przez większość przeżywana najmocniej.
I może ta prawda stanowi o tym kawałku najbardziej.

Mogę tylko podpisać się pod słowami mika : dobrze oddany szary, smutny nihilizm codzienności.