Rozszczepiam się na pół
lecę i opadam,
mijam się po drodze,
sięgam, ale nie czuję, zimne szkło
odpiera atak spragnionych rąk
uderzam o jedwab słów z przeszłości
odrywam nadzieję jak plaster
czas pozwolić zagoić się ranom.
I wtedy złe staje się gorszym
krew zalewa mi dłonie
sączy się
nie mogę mrugać
bo stracę cię z oczu
Moje życie czy twoje
Twoje bez mojego
Ja i pustka
pustka w tobie
zobacz ile nas łączy
Opadanie samo z siebie jest w dół, a wznoszenie w górę. W ogóle drugi wers wydaje mi się zbędny.
Pogrubione do wyrzucenia, moim zdaniem:
Rozszczepiam się na pół
opadam w dół, wznoszę się ku górze
sięgam, ale nie czuję, zimne szkło
odpiera atak spragnionych rąk
uderzam o jedwab słów z przeszłości
odrywam nadzieję jak plaster
czas pozwolić zagoić się ranom.
I wtedy złe staje się gorszym
krew zalewa mi dłonie
sączy się
nie mogę mrugać
bo stracę cię z oczu
Moje życie czy twoje
Twoje bez mojego
Ja i pustka
pustka w tobie
zobacz ile nas łączy
Generalnie do dopracowania. Jednak nie jest tragicznie. Szczególnie udały ci się trzy ostatnie wersy pierwszej zwrotki. Tematyka nie bardzo mi odpowiada, ale ja w ogóle mam awersję do tekstów, które dotyczą miłości. Pracuj pracuj
Dzięki za wytknięcie tautologii, rozpędziłam się. A powtórzenie na końcu jest celowe i bez tego końcówka nie ma sensu, tak samo to małe "I" , więc nie edytuję, ale dzięki za uwagę
Ma sens, skoro zaproponowałam takie rozwiązanie. Oczywiście, nie ma obowiązku wprowadzania zmian niezgodnych z zamysłem autora, jednak pozwolę sobie spytać o konkretne uzasadnienie tego powtórzenia oraz "i"? Chyba, ze w końcówce chodziło ci o pustkę w podmiocie i adresacie, ale wtedy chyba należałoby ją nieco inaczej sformułować, bo sens rzeczywiście byłby zupełnie inny.
Moim zdaniem lepiej brzmi z "i". Pustka emocjonalna w adresacie, zestawiona jest z fizyczną pustką podmiotu, najzwyczajniej. dzięki
interesujące, ale nieco chaotyczne w moim odczuciu.
No nie da rady czytać nawet przy spokojnym umyśle i braku problemów. Sztampa!