02-03-2011, 20:39
(tu, wiersz ten dedykuję Księżniczce)
Nie jest intencją moją - ani wolą
wkraczać w rejony innych - osobiste.
Duch poezji z okowów wyzwolon
kreśli litery, czasem zbyt przejrzyste.
Z pajęczej tkane, delikatnej nici,
siecią się w uchu cudzym rozprzestrzenia.
I wyobraźnią – na boga! – nie moją!
- w upiorne demony myśli me przemienia.
Dlatego przepraszam, wyciągając rękę,
która wszakże, przyrosłą otulona zbroją,
do wszystkich, którym dał udrękę …
duch mój, tym którzy się go boją.
Dlatego unoszę nad czołem przyłbicę.
Z wieszczej purpury uwalniam ramiona.
Z twarzy - maskę bluźnierczą odklejam
i liczę, że wichry, co nade mną szaleją
ucichną - lub się chociaż – uspokoją.
Nie jest intencją moją - ani wolą
wkraczać w rejony innych - osobiste.
Duch poezji z okowów wyzwolon
kreśli litery, czasem zbyt przejrzyste.
Z pajęczej tkane, delikatnej nici,
siecią się w uchu cudzym rozprzestrzenia.
I wyobraźnią – na boga! – nie moją!
- w upiorne demony myśli me przemienia.
Dlatego przepraszam, wyciągając rękę,
która wszakże, przyrosłą otulona zbroją,
do wszystkich, którym dał udrękę …
duch mój, tym którzy się go boją.
Dlatego unoszę nad czołem przyłbicę.
Z wieszczej purpury uwalniam ramiona.
Z twarzy - maskę bluźnierczą odklejam
i liczę, że wichry, co nade mną szaleją
ucichną - lub się chociaż – uspokoją.