Via Appia - Forum

(Corpus (2) logicum – principium)

Pamięć cielesna zamyka się w bliznach.
Znaczona zużyciem struktur materiału,
zrostami złamań i w patologizmach,
tworzy obraz… odstępstw od ideału.

A ideał w głowie artysty się rodzi.
Model uszkieletowiony na samej naturze.
Dłutem rzezany w kararyjskim marmurze,
kształt nadaje epoce przez formę pomników
zakarbowanych wzorcem w umysłach - laików.

Laik - dyletant ulepiony jest przez Boga z gliny.
Nie odpowiada za kształt tego świata.
Zbiorowość – obrazem skutku, bez przyczyny.
Natura przyziemna nad niwę nie wzlata.

Pierwiastek boskości jednak w sobie nosi.
Jeśli nie on, to pewnie w jakimś pokoleniu
wykiełkuje mądrość, którą wnuk dyletanta ogłosi
lub przeniesie sobą w wymownym milczeniu.

Bez zbiorowości nie ma ucieleśnienia.
Twórca jest olśnieniem wyśnionej idei.
Zbiorowość – żyzną opoką, łaknie zapłodnienia.
Nowe kierunki wzrastają na starych korzeniach.
Puszczone w ruch motorycznością natury
Ku światłości się pną, przebijając chmury.
Ku światłości…
zrodzonej z fantastów wiary i nadziei.

31102009

Podoba mi się pierwsza zwrotka.

Cytat:Zbiorowość – obrazem skutku, bez przyczyny.

Ten przecinek jest tu umyślnie, czy po prostu błąd? Bo teraz to wygląda tak, jakby ta zbiorowość nie miała przyczyny, nie wiem, czy o to chodziło.

Jakiś niespójny ten tekst mi się wydaje. Nie wiem dlaczego, bo ewidentnie widać, że trzymasz się jednego tematu. Możliwe, że to tylko wrażenie, może późna pora. Może coś z rytmem. Wrócę do tego tekstu jeszcze.

(02-03-2011, 19:49)Kristoforus napisał(a): [ -> ](Corpus (2) logicum – principium)

Pamięć cielesna zamyka się w bliznach.
Znaczona zużyciem struktur materiału,
zrostami złamań i w patologizmach,
tworzy obraz… odstępstw od ideału.

A ideał w głowie artysty się rodzi.
Model uszkieletowiony na samej naturze.
Dłutem rzezany w kararyjskim marmurze,
kształt nadaje epoce przez formę pomników
zakarbowanych wzorcem w umysłach - laików.

Laik - dyletant ulepiony jest przez Boga z gliny.
Nie odpowiada za kształt tego świata.
Zbiorowość – obrazem skutku, bez przyczyny.
Natura przyziemna nad niwę nie wzlata.

Pierwiastek boskości jednak w sobie nosi.
Jeśli nie on, to pewnie w jakimś pokoleniu
wykiełkuje mądrość, którą wnuk dyletanta ogłosi
lub przeniesie sobą w wymownym milczeniu.

Bez zbiorowości nie ma ucieleśnienia.
Twórca jest olśnieniem wyśnionej idei.
Zbiorowość – żyzną opoką, łaknie zapłodnienia.
Nowe kierunki wzrastają na starych korzeniach.
Puszczone w ruch motorycznością natury
Ku światłości się pną, przebijając chmury.
Ku światłości…
zrodzonej z fantastów wiary i nadziei.

31102009

Przecinek zastosowałem celowo. Pełni rolę krótkiego znaku przestankowego w celu podkreślenia znaczenia odrębności zjawisk zestawionych obok siebie, zazwyczaj wynikowych (przyczyna rodzi skutek). Tutaj nie ma to zastosowania.

Bardzo dobry wierz.
Mimo obszerności - nie jest przegadany. Jasny i czytelny przekaz.
Nie ma się czego czepić. Widać, że wiersz jest przemyślany.
Tak trzymać!

Dzięki FantaSma