Via Appia - Forum

Ponad masztami mego życia
Powiewa bezmiar pustej nocy,
Który uczyni, że z ukrycia
Wena uderzy w serce z procy.

Duszę na przestrzał zaś przeszyje,
Wyciśnie z niej ostatnie soki
I znowu w głębi niej odkryje,
Że próg ten nie jest za wysoki.

Z odległej konstelacji ciszy
Spłynie na morze krzyk boleści,
Który uczyni, że usłyszy
Świat, co się w głowach nam nie mieści.

A potem nuta w myślach zadrga
Gdy przyjdzie chwila ciągle płocha
I sie pojawi znów na wargach
To słowo tak wspaniałe - "Kocham".

I runą z nieba niewołane
Deszczem, co będzie chciał zachować
Chwile co czasem pokonane
Zmienione w proste, piekne słowa.

jak zwykle dobrze i klasycznie. Czyta się lekko. "w serce z procy..." tego można nie przeżyć...



Pisz i komentuj.



Pozdrawiam.

Wiersz w stylu który mi się podoba, ma rymy i sens.
Poza tym fajnie się czyta.