widzę kometę przebyła parseki
wieczorne niebo cicho rozpoławia
zdumionym oczom nim zniknie na wieki
świetlistą smugę za sobą zostawia
ty chociaż widzieć pozwalasz się częściej
śladu po sobie nie zostawiasz wcale
i niknąc nagle zabierasz mi szczęście
jak linię brzegu zabierają fale
komety jednak nie ujrzę za życia
choć wiem że los ją na zawsze zapętlił
ciebie zobaczę w lustrzanych odbiciach
w witrynie poczty nieopodal pętli
ładny, klasyczny wiersz. Polecam wszystkim, którym rymy nie są obce. OK.
Pisz i komentuj.
Pozdrawiam.
Nie wiem czy to czytasz drogi Panie Piotrze. Ale taki młodzik jak ja, który nie przepada za rymami, wyraża szczery szacunek już któryś raz. Wiersz idealny.
Czytam, a jakże. Wiedz też, młodziku, że Twoje słowa wielce sobie cenię. Sam niekiedy zaś słucham z głębszą refleksję muzyki, która kakofonią niezrozumiałych dla mnie dźwięków wypełnia słuchawki Twojego Walkmana. Różnica pokoleń to coś, co daje się przeskoczyć ;-)
Rymowanie z wyższej półki.
Za takimi rymami nie można nie przepadać.
Pozdrawiam.
Piotr wcale nie jest taki stary, na jakiego wygląda, ha! (No? Komplement czy obelga?!)
Wiersz... już przyzwyczaiłem się do tego, że klikając w jeden z Twoich tytułów dostanę porcję nie dość, że przekornej (a tę lubię!) to jeszcze pierwszorzędnej poezji. Nie zawiodłeś mnie i tym razem. Bravissimo!
Postaram się nigdy Cię nie zawieść!
Bardzo fajny,klasyczny kawałek.
Razi jedynie brak interpunkcji : )
Pozdrawiam
X
4,5/5
Interpunkcja jest tym, czego tu do niedawna strzegłem jak dziewica cnoty. Ten czas jednak przeminął. Wszystko mija... Mijamy.
moim zdaniem jest tu niepotrzebna, ale jak komu pasi
Oczywiście Piotrze wiersz bardzo dobry (jak kazdy Twój wiersz) i wiesz muszę jedną rzecz powiedzieć... że ty w porównaniu do nas wszystkich to inna liga pisania.
Chciałbym w to wierzyć. I wcale bym się tym nie chełpił ;-)