Wyśmiawszy wszystko, co mógł
skrytykować;
Wyrwawszy ziemi najdrobniejszą
złota kruszynę ;
Zdobywszy szczyty, oceany i
gwiazdy -
leży tu człowiek,
który ulegając naturze
i tak stał się t r u c h ł e m.
brawo!!!! rzuciło mnie na kolana. niby tacy z nas zdobywcy, niby tacy władcy świata - a i tak w końcu wracamy do natury; nawet jeśli dotąd zaprzeczaliśmy wszystkiemu temu, wokół czego przyszło nam żyć. chylę czoła. pozdrawiam w nowym roku, Bart
Ciekawe spostrzeżenie, bardzo trafne. Z prochu powstałeś... Zamieniłbym jednak złoto na ropę - to jest dzisiaj główny surowiec, o który toczą się wojny.
Hm. A ja to ocenię inaczej. Dla mnie, to już nie jest epika, lecz liryka. Jako wiersz, dostałabyś starą metodą oceniania 10/10. A za coś takiego jako miniaturę połowę mniej. Może po prostu za głupi jestem na coś takiego. Te kilka wersów ma w sobie ogromne przesłanie, ale nie lubię takich dzieł epickich. Po prostu to mi nie pasuje. Jako wiersz, owszem, jako miniatura - kompletnie do mnie nie trafia.
Bardzo mi się to podoba. Skłania do zastanowienia się nad tym wszystkim. No i ogólnie zgrabnie napisane. Nawet lekko komicznie, choć nie wiem czy był to efekt zamierzony.
10/10
Może nie komicznie a przewrotnie.
Miałam to w planach.
Dziękuję.
No ładnie, ale może następnym razem coś o żyjacych. Dobrze?
Niektórzy wierzą w zmartwychwstanie... Z tej miniatury bije ponury materializm na który osobiście się nie godzę.
Motyw raczej stary, nic odkrywczego, choć ładne.
Nie zwaliło mnie z nóg, jednakże podoba mi się, widzę w tym sens.
Pirka