Via Appia - Forum

Sierpniowy zachód ozłocił jej lice,
Radość wpajając w policzki rumiane.
Tak pięknie błyszczą jego źrenice,
Gdy patrzy w jej oczy zakochane.

Tak nieśmiało dotyka jej dłoni,
Bojąc się, że może ją spłoszyć,
Rozpływa się w tajemnej toni,
Pozwalając myślom się rozproszyć.

I mówić chce, lecz nie wie o czym,
Tysiące słów fruwa w jego głowie.
Umilkł i uśmiechem swym uroczym
Oddać chce radość w każdym jej słowie.

Lecz oto zegar- pacholę czasu,
Cicho wybił godzinę rozstania.
Bezlitosny, zgasił zawczasu
Szczęścia chwilę i radość trwania.

Ostatnie słowo na pożegnanie,
Smutne spojrzenie w jego oczy .
Odeszła, lecz kiedy dzień nastanie,
Znów usłyszy jego głos uroczy.

Język, rymy, rytm, tekst jest po prostu cudny. Ale jakoś do mnie nie trafia. nie ma pazura, żadnej zadry, która zaboli albo przynajmniej zwróci moją uwagę, żeby zmusić mnie do refleksji. Za ładny. Poza tym jest świetnie. Naprawdę podziwiam, że udało ci się ułożyć tekst zrymowany, rytmiczny i który ma sens. Dla mnie to jest genialne, i nigdy jeszcze mi się nie udało.

witaj Pani Górnik!


ładny, klasyczny wiersz o miłości, uczuciach... Ładnie. Jak dla mnie, to za słodko, ale to przecież kwestia gustu. OK.


Pisz i komentuj.


Pozdrawiam.

Nie zauważyłam żadnych potknięć ;]
Warsztatowo, bardzo dobrze ;]
Przynajmniej według mnie.

Jednak mojej osoby nie bawi miłość jako wielkie romantyczne coś, przepełnione gorącym uczuciem, tęsknotą i chęcią przebywania ciągle razem. Nie, nie, nie - tematyka nie dla mnie ;]


Pozdrawiam, Duś