18-12-2010, 18:10
Zima
Ten dzień był kwintesencją lata. Suchy żar buchał od popękanego chodnika parząc w stopy każdego przechodnia pomimo tego, iż mieli na nich buty. Gorąc muskał zbrązowiałą trawę pozostawiając na niej ślady swojej działalności, każde źdźbło nie miało w sobie nawet najmniejszej kropelki wody. Drzewa znieruchomiały nieporuszane przez wiatr, którego tak zachłannie pragnęli mieszkańcy Moskwy. Gdy spotykali się na ulicach nie ucinali ze sobą pogawędek jak na dżentelmenów przystało, tylko mijali siebie w pośpiechu, kłaniając się sztywno żeby jak najszybciej dotrzeć do klimatyzowanego domu. Pod nosem przeklinali: „Matko jedyna, któż to widział, żeby kiedykolwiek było takie lato!” lub: „ Ten rok 1903 jest jakiś szatański! Za gorąco!”
I mieli rację, czterdzieści stopni upału nie było normalną temperaturą jak na ten region. Słońce świeciło niczym zastygła, rozpalona do czerwoności moneta na błękitnym, bezchmurnym niebie. W martwym powietrzu wisiała cisza, pomieszana z czymś jeszcze. Z groźbą nadchodzących dni.
Nad miastem górowały czerwono-białe kopuły cerkwi, których strzeliste dachy wyglądały jak wyciągnięte w górę ręce potworów, rozpaczliwie łaknących wody. Idąc ulicą miało się wrażenie, ze cały żar piekła przeniknął w niewyjaśniony sposób na ziemię, pustosząc i wyludniając Rosję.
***
Jedynym dźwiękiem zakłócającym ciszę zakrystii były nierówne uderzenia kropel krwi o kamienną posadzkę i niewyraźny szelest oddechu. Był spokojny, ale z każdą sekundą stawał się coraz bardziej łapczywy, jakby brakowało jej powietrza. I tak rzeczywiście było. Leżała sama na zimnej podłodze, z jej przeciętego gardła sączyła się gęsta stróżka brunatnej krwi, która tworzyła dużą kałużę pod głową kobiety. Włosy miała sklejone potem i posoką, a wzrok stawała się nieobecny.
Na chwilę oddech ustał, jednak za chwilę znów klatka piersiowa uniosła się gwałtownie. Nie chciała umierać, nie teraz. Wiedziała, na co się pisze śledząc tego psychopatycznego mordercę, ale nie spodziewała się, że tak łatwo jest w stanie ją wytropić.
Z cienia, który owładnął prawie całą zakrystię, wyłonił się mężczyzna odziany w czarny płaszcz i kapelusz. Wyglądał na zwyczajnego mieszkańca miasta, który prowadził normalny żywot wśród normalnych ludzi i normalnych obowiązków. Ale to były tylko pozory. Za tą maską zwyczajności krył się morderca, który odebrał życie wielu niewinnym istotom.
Uśmiechnął się, gdy obserwował efekty swojej pracy. Oddech dziewczyny stawał się coraz wolniejszy, a w jej czarnych źrenicach zatopionych w zielonych tęczówkach odbijała się dusza. Doskonale wiedział, co teraz czuje, ale nie był z tego zadowolony. Wolałby nie wiedzieć, wolałby zapomnieć o swojej porażce. Kobieta nie bała się, nie czuła strachu ani bólu, ale nie był tym zaskoczony, tylko negatywnie poruszony. Każdy miał pewną granicę bólu i kiedy ją przekraczał już było mu wszystko obojętne. Nie czuł nic, widział tylko ciemność, a w myślach tłoczył mu się nadmiar spraw, które chciał jeszcze dokończyć. Tyle tylko, że potem nastawała natychmiastowa śmierć, a ta dziewczyna jeszcze żyła.
A czasem wystarczyło tylko uśmiechnąć się złowrogo lub powili założyć na rękę skórzaną rękawicę by delikwent zaczął błagać o litość. Na jednego człowieka przypadał jeden głaz, ale ta dziewczyna była twarda jak granit.
Westchnął i podszedł do niej żeby dokładniej przyjrzeć się wyrazowi jej twarzy. Malowała się na niej złość i spokój jednocześnie, przecinając jej czoło pajęczyną głębokich bruzd. Jej duże oczy wpatrzone były w niego, czuł jakby przeszywała jego duszę ostrzami. Takie uczucie towarzyszyło mu za każdym razem, kiedy patrzył w ten sposób na swoją ofiarę, ale zdążył się do tego przyzwyczaić. Teraz sprawiało mu to czystą przyjemność.
Ukucną obok bezwiednego ciała dziewczyny i chwycił jej rękę w dłoń, na której miał rękawicę. Spojrzał na metalowy zegarek, który miała założony na szczupłym nadgarstku. Była jedenasta w nocy, a upał nadal doskwierał, jakby był środek dnia.
Spojrzał jeszcze raz na dziewczynę, na jej czoło wstąpiły kropelki potu, a usta wydawały się suche. Nagle poruszyły się, jakby chciała coś powiedzieć, ale wydała z siebie tylko stłumiony charkot. Zabójca zbliżył ucho do jej twarzy, żeby usłyszeć dokładnie, co chce mu powiedzieć.
Dziewczyna spróbował wydobyć z siebie dźwięk jeszcze raz.
- To twoja wina – wydusiła, a z ust wypłynęła jej strużka krwi. Chciała zaczerpnąć tchu, ale tylko zachłysnęła się własną posoką.
- Powtórz proszę – poprosił grzecznie morderca. – Chyba nie dosłyszałem.
- Tam jest lato – powiedziała tak cicho, że mężczyzna nie był pewnie, czy mu się tylko nie zdawało. – A tu zima.
Kobieta ostatkami sił podniosła rękę i położyła ją na lewej piersi oprawcy. Poczuł jej zimny dotyk pod cienką, czarną bluzką i zadrżał.
- Tu jest zima – wydusiła jeszcze, a potem iskierka w jej oczach zgasła, tak samo jak wielu osobom przed nią. Jej ręka opadła bezwiednie za posadzkę, pozostawiając po sobie tylko dalekie wspomnienie w głowie mężczyzny. Ale on nadal czuł jej dotyk, jej zimna dłoń na jego piersi.
- Masz rację – powiedział cicho. – Tu jest zima – poklepał się po klatce piersiowej. Wstał i z uśmiechem przyklejonym do twarzy odszedł, zostawiając ciało dziewczyny leżące na posadzce. – I to mi się podoba.
