15-12-2010, 20:07
Nie mów, proszę, że nie warto
Kruszyć kopii i się starać,
Że do muru Cię przyparto
I że znów zawiodła wiara.
Nie mów, że się jednak nie da
Zrobić wszystko, co możliwe,
Aby duszy nie zaprzedać
Wspomnieniami, co wciąż żywe.
Nie udawaj, że próbujesz
Znaleźć jakieś rozwiązanie.
Kiedyś jednak to zrozumiesz,
Że jest branie i dawanie?!
Nie kłam, że się nie udało
Znaleźć w drodze chociaż chwilki,
W której by się przedostało
Do tęskniącej tam rodzinki.
Nie udawaj, że nie można
Zmierzyć się i z tym zadaniem,
Gdy odbierze snów położna
Dziecko czasu z wyczekaniem.
Nie burz jednak tego ładu,
Który przecież nas omotał:
Kto nie wypił czasu jadu,
Nie zrozumie, czym tęsknota.
Lecz ja, wybacz, się nie zlęknę,
Chociaż jestem wystraszony.
Więc przed Tobą tu uklęknę
Abyś przeniósł tam - do żony.
Kruszyć kopii i się starać,
Że do muru Cię przyparto
I że znów zawiodła wiara.
Nie mów, że się jednak nie da
Zrobić wszystko, co możliwe,
Aby duszy nie zaprzedać
Wspomnieniami, co wciąż żywe.
Nie udawaj, że próbujesz
Znaleźć jakieś rozwiązanie.
Kiedyś jednak to zrozumiesz,
Że jest branie i dawanie?!
Nie kłam, że się nie udało
Znaleźć w drodze chociaż chwilki,
W której by się przedostało
Do tęskniącej tam rodzinki.
Nie udawaj, że nie można
Zmierzyć się i z tym zadaniem,
Gdy odbierze snów położna
Dziecko czasu z wyczekaniem.
Nie burz jednak tego ładu,
Który przecież nas omotał:
Kto nie wypił czasu jadu,
Nie zrozumie, czym tęsknota.
Lecz ja, wybacz, się nie zlęknę,
Chociaż jestem wystraszony.
Więc przed Tobą tu uklęknę
Abyś przeniósł tam - do żony.