Via Appia - Forum

Pełna wersja: Szczęście
Aktualnie przeglądasz uproszczoną wersję forum. Kliknij tutaj, by zobaczyć wersję z pełnym formatowaniem.

Konto usunięte

- To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Tyle trudu, który okazał się czymś pięknym. Nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy twojego ojca, kiedy spoglądał na mnie. Radość w jego oczach... Uśmiech... Tak, moje ulubione wspomnienie.
- Szczęście było silniejsze niż ból?
- Tak. W jednej chwili zapomniałam o całym cierpieniu.
- Opowiedz mi, proszę...
- Najpierw usłyszałam twój krzyk, potem płacz. Nie mogłam przestać się uśmiechać, kiedy trzymałam cię na rękach. Wyglądałeś tak bezbronnie. Wiedziałam, że mam nowy cel w życiu. Wiedziałam, że muszę cię chronić. I starałam się. Wszyscy się starali.
- Mamo, dlaczego płaczesz...?
- Kochanie, nie płaczę... Wspominam... Wierzyłam, że będzie dobrze... I było. A potem zapadła cisza... - Pogłaskałam chłopca po główce. - Byłeś najpiękniejszym dzieckiem, jakie kiedykolwiek widziałam.
- Mamuś... Nie płacz...
Zamknęłam oczy, powstrzymując łzy.
- To były najpiękniejsze minuty mojego życia... - Spojrzałam na puste łóżeczko - Śpij...


***

Kalcia, zadowolona żeś już? Big Grin
Ładne, ale patrząc na to z innej strony wiele par ma dzieci, które żyją znacznie dłużej i potrafią nieźle im zajść na za skórę ^^'
Przepraszam, że to napisałam, ale strasznie mnie to zdołowało, więc musiałam się jakoś pocieszyć. Mimo wszystko, podobało mi się.
(26-11-2010, 23:45)Duśka napisał(a): [ -> ]- To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Tyle trudu, który okazał się czymś pięknym. Nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy Łukasza, kiedy spoglądał na mnie. Ta radość w jego oczach... Uśmiech... To moje ulubione wspomnienie.
- To było silniejsze niż ból?
- Tak. W jednej chwili zapomniałam o całym cierpieniu.
- Opowiedz mi jak to było, proszę...
- Najpierw usłyszałam Twój krzyk, potem płacz. Nie mogłam przestać się uśmiechać, kiedy trzymałam Cię na rękach. Wyglądałeś tak bezbronnie. Wiedziałam, że mam nowy cel w życiu. Wiedziałam, że muszę Cię chronić. I starałam się. Wszyscy się starali.
- Mamo, dlaczego płaczesz...?
- Kochanie, nie płaczę... Wspominam... Wierzyłam, że będzie dobrze... I było. A potem zapadła cisza...- Pogłaskałam chłopca po główce. - Byłeś najpiękniejszym dzieckiem, jakie kiedykolwiek widziałam.
- Mamuś... Nie płacz... - Zamknęłam oczy, powstrzymując łzy.
- To były najpiękniejsze minuty mojego życia... - Spojrzałam na puste łóżeczko - Śpij...


Wiesz, że lubię te Twoje blogowe miniaturki... Klimat i wymowa są jak najbardziej w porządku... Mam tylko mały problem z warsztatem... W tekście zaznaczyłam to co irytuje mnie najbardziej xD
Poza tym odrobinę wybija z rytmu niekonsekwencja narracyjna. Na początku mam wrażenie prowadzenia rozmowy z kimś o Łukaszu, a póżniej rozmowy z Łukaszem. Rozumiesz co mam na myśli? ; D

Radziłabym dopracować ten tekst ;P


pozdrawiam,
Kali

Konto usunięte

Kalcia, ale Łukasz jest ojcem dziecka, więc nie rozumiem, dlaczego uważasz, że potem jest rozmowa z nim Tongue Ale mogę zmienić np. na "męża". Bo jak tak teraz czytam, to może masz rację, że tak to wygląda ;]

I zaraz wezmę się za poprawienie obu tekstów ;]
(27-11-2010, 11:36)Duśka napisał(a): [ -> ]Kalcia, ale Łukasz jest ojcem dziecka, więc nie rozumiem, dlaczego uważasz, że potem jest rozmowa z nim Tongue Ale mogę zmienić np. na "męża". Bo jak tak teraz czytam, to może masz rację, że tak to wygląda ;]

I zaraz wezmę się za poprawienie obu tekstów ;]

Ja Ci dam Kalcię...
Już tłumaczę. Może po prostu inaczej interpretuję tekst jak sam autorka? xD Oj chyba tak... Jak dla mnie nie jest moglabyś zaznaczyć, kim jest Łukasz, a z kim rozmawia podmiot xD Bo, albo ja jestem ślepa, albo takiego rozgraniczenia nie ma. Ewentualnie nie ogarniam, a nie po raz pierwszy, tylko któryśtam z kolei - raz - czytam ten tekst ; P

EDIT:
Przejrzałam tekst jeszcze raz i nadal nie widzę rozgraniczenia między postacią Łukasza, a postacią dziecka. I jeden, i drugi mógł się uśmiechać spoglądając na podmiot. Nie jest to jakieś wyraźnie określone, przynależące do konkretnej roli społecznej zachowanie. Jest ogólne. Teraz już rozumiesz?

Kali

Konto usunięte

Tak, oddaj mi Kalcię Tongue

Poprawione, sprawdź teraz.
(27-11-2010, 12:10)Duśka napisał(a): [ -> ]- Mamuś... Nie płacz... - Zamknęłam oczy, powstrzymując łzy.

Teraz lepiej, ale nie byłabym sobą nie czepiając się...
Widzisz cytat powyżej? Widzisz. I ja się pytam kto zamyka oczy?
Wypowiedź sugeruje, że dziecko, ale do niego wcześniej stosujesz czasowniki i określenia w rodzaju męskim...
Wiem, że to matka zamyka te oczęta...
Może byś tak oddzieliła owe 2 części, chociażdy enterem?


Kali

ps. Oberwiesz jak Cię dorwę.

EDIT:
zadowolona, z wyjątkiem Kalci, Tobie nie pozwoliłam tak do siebie mówić... Buuuuu ;P
Cytat:- Najpierw usłyszałam Twój krzyk, potem płacz. Nie mogłam przestać się uśmiechać, kiedy trzymałam Cię na rękach. Wyglądałeś tak bezbronnie. Wiedziałam, że mam nowy cel w życiu. Wiedziałam, że muszę Cię chronić. I starałam się. Wszyscy się starali.
nigdy nie rozumiałam pisania w prozie zwrotów grzecznościowych wielką literą. Moim zdaniem jest to zbędne w pracach innych, niż takie zwracające się prosto do czytelnika, które w jakimś stopniu ingerują w jego życie (świadomość) przez co wypada napisać "Ty, czytelniku), ale w opisie dialogu wydaje mi się to zbędne, gdyż osoba, do której słowa te są kierowane, nie widzi ich przed sobą, a mała litera i duża litera brzmią w mowie zupełnie tak samo.

Cytat:I było. A potem zapadła cisza...- Pogłaskałam chłopca po główce.
zabrakło Ci spacji przed myślnikiem

Cytat:- Mamuś... Nie płacz... -
a tu ten myślnik na końcu to nie wiem, co oznajmia.


No ogólnie... Jakoś tak mało. Mogłabym powiedzieć, że dobre, nawet bardzo dobre, ale czegoś mi zabrakło. Smutek jest - ale za mało. Nie czuję tego dostatecznie, tych emocji, tego bólu. Jednak jako całość podoba mi się styl i zapis - prosta rozmowa, takie "niby nic, a znaczy wiele".

Konto usunięte

Bo to nie dosłownie miało być o bólu. Nie taki był punkt wyjścia Smile
To była próba napisania czegoś o szczęściu, stąd ten tytuł. Jak widać nie wyszło xD
No niestety, jako czytelnik zrozumiałam to inaczej Smile
Eeeee... ja to już w ogóle się pogubiłem kto do kogo mówi. Matka do córki, potem się okazuje, że to jednak synek, potem w komentarzach czytam, że gdzieś był tatuś. Za dużo postaci jak na tak krótki tekst ;p
A co do treści, to z tego, co ogarniam, to najsłabszy jaki czytałem z Twojej ręki. Ale w sumie przede mną jeszcze dwa najnowsze, więc może być gorzej ;p Hihihihihih.
Namaste, El Tigre