Via Appia - Forum

Wersja po zmianach. Głównie wywalone cyferki i kilka zmian. Mam nadzieję, że w dobrym kierunku. Jeśli ktoś nie czytał, to zapraszam

****

Nie było żadnego błysku ani hałasu. W zimnej pustce kosmosu, niemal znikąd, pojawiły się trzy wielkie, ciemne obiekty. Gdyby ktoś był dostatecznie blisko, mógłby zauważyć jedynie, jak ich masywne kadłuby przesłaniają blask gwiazd. Przy odrobinie szczęścia, w wątłym świetle, dostrzegłby oznaczenia i numery taktyczne wymalowane na grafitowych pancerzach. Nikogo jednak w pobliżu nie było, a w tym systemie poza załogami ukrytymi wewnątrz okrętów i tak nie było nikogo, kto byłby w stanie zrozumieć, czy choćby odczytać te oznaczenia. Były tu obce.
Szósta flotylla patrolowa, do której należały okręty, pochodziła z bardzo odległej Federacji Linde. Jej załoga nie chciała tu być, ale gdy na obrzeżach znanej przestrzeni natknęli się na grupę uderzeniową przeciwnika, musieli uciekać. Bezpowrotnie zniszczone nadajniki nie pozwalały na wezwanie pomocy. Ścigający skutecznie blokowali możliwość wykonania skoku w kierunku własnej przestrzeni. Uciekali już długo, cały czas ku obrzeżom galaktyki. Grupa pościgowa podążała niezmiennie ich śladem. Jej dowódca, najwyraźniej bardzo ambitny i pomysłowy, wiedział, że zdobycz jest ranna, ale także, że z czasem jego przewaga maleje. Załoga i wszystkie systemy na pokładach cały czas pracowały pełną parą, aby odnowić zapasy energii i usunąć uszkodzenia. Krążownik pancerny i dwa mniejsze, odzyskiwały powoli przynajmniej część zdolności bojowej, a dzięki temu, że wykonywali skoki na granicy możliwości napędu, pogoń za każdym razem zostawała nieco w tyle. Komodor Pereme, już w nadprzestrzeni zdecydował, że tym razem przestanie uciekać i zawróci w kierunku rodzimych systemów, nawet gdyby miało to oznaczać podjęcie walki. Dłużej nie mógł już czekać. Załoga była na skraju wytrzymałości.
A teraz pozostałości jego małej floty wisiały niczym nieruchome głazy na obrzeżach kolejnego obcego systemu. Najwyższy czas wracać do odległego domu.

- Wyszliśmy do normalnej przestrzeni, przewidywany czas przybycia wroga nie mniej niż siedem godzin. Komodorze, mamy też pierwsze wyniku skanu.
Kapitan był wysoki, miał niemal dwa metry wzrostu i jego głowa wystawała znad wysokiego zagłówka fotela z całej załogi mostka. Miał też zwyczaj nieodwracania fotela w czasie składania meldunku. Może nie było to do końca zgodne z przyjętymi formami, ale Pereme wolał, żeby jego ludzie zajmowali się pracą, a nie pozowaniem.
- Tak, panie Admi? - zapytał komodor.
- Mamy szczęście i coś... bardzo dziwnego, sir. Po pierwsze duża planeta z dogodnym punktem libracji, dość blisko nas, ledwie dwadzieścia pięć miligodzin od aktualnej pozycji. Ale ta druga sprawa, chyba powinna skłonić nas, byśmy przez chwilę zaczekali, nim ruszymy do punktu skoku... - Kapitan zawiesił głos.
- A cóż to takiego? Nie bardzo mam ochotę na zabawę w zgadywanki, panie Admi.
Kapitan dotknął swojego ekranu, na głównym ekranie dowodzenia pojawiła się pulsujące ikona a po naciśnięciu, zmieniła się w się barwne wykresy.
- Emisje fal radiowych? Co to jest? - Komodor był naprawdę zaskoczony. - Pani Hudoew? Panie Libri? - zwrócił się do oficerów łączności i rozpoznania na mostku.
- Jeszcze nie wiemy. Komputery dopiero analizują, ale jest tego masa. Na wszystkich zakresach. Jazgot, zupełnie jakbyśmy wylądowali w środku jakiegoś bazaru… Są tu i dźwięki, i wiele przetworzonych danych… Nic nie rozpoznajemy. Nie jest to żadna znana forma komunikacji wewnątrzukładowej, ani nasza, ani wroga. – Hudowe była niska i miała zwyczaj obracania fotela, gdy mówiła, choćby po to, by było widać, gdzie jest. Komodor na to nie narzekał. Oficer robiła naprawdę spore wrażenie i to nie tylko na tle pozostałej, pięciosoobowej męskiej obsady mostka.
- Nic, nawet śladów. Nikogo tu nie ma. Nie wykryliśmy też żadnych znanych sygnatur aktywnych skanerów - zameldował Libri, nadal wpatrując się w ekrany analityczne.
- Co to za system?
- Wiemy tylko tyle, co na skanie, numer katalogowy MH-MJ0H 501205502 - poinformował kapitan. - Panie Inemi?
- Tak jest, sir. - Nawigator odwrócił się do przełożonych. - Nic więcej. Już wcześniej poruszaliśmy się w absolutnie nieznanej przestrzeni, w sumie mamy aktualnie więcej informacji o tym systemie, jak i o poprzednich, niż nasz daleki zwiad. Systemy z sektora MJ były obserwowane tylko zdalnie, nikt się tu nigdy nie zapuszczał. Według naszych danych powinny być tu trzy planety, a już widzimy sześć.
- Nikt nie zauważył takiej emisji radiowej? - w głosie głównodowodzącego dało się wyczuć irytację.
- Panie komodorze, jesteśmy niemal dwadzieścia megagodzin od najbliższych granic naszego obszaru… - I tak niewielka postać Inemi, skurczyła się w swoim fotelu. Nie podobało mu się, że musi tłumaczyć tak oczywiste rzeczy przełożonym. - Te emisje mogą być znacznie młodsze. W poprzednim punkcie skoku, niecałe dwie megagodziny stąd, też niczego nie wykryliśmy… ale to i tak wielka odległość dla fal radiowych.
- Rozumiem, co z tym punktem skoku?
- Odległość dwadzieścia cztery i siedem miligodzin, masa wyliczona około osiemnastu tysięcy procent masy zespołu. Praktycznie czysto, światło skoku niemal dziewięćdziesiąt procent ekliptyki, sir. - Wyrecytował nawigator, nawet nie zerkając na dane, najwyraźniej spodobała się zmiana tematu i przestał wciskać się w fotel.
- Czyli damy radę skoczyć we właściwym kierunku? - Komodorowi zdecydowanie poprawił się humor.
- Jeszcze obliczamy, ale jestem niemal pewien, że nawet w kierunku Linde - przytaknął z szerokim uśmiechem.
- Panie Libri, jakieś nowe dane z okolicy?
- Nie, sir. Nie mamy nic. Żadnych sygnatur, optyka też nic nie wykryła, ani w pobliżu, ani gdziekolwiek w systemie. Z całą pewnością w odległości mniejszej niż dwieście miligodzin nie ma żadnej, mogącej nam zagrozić, jednostki czy instalacji.
- Dobrze, czterdzieści procent mocy i lecimy do punktu. Żadnych zbędnych emisji. Wykonać.
- Tak jest, sir. - Kapitan pochylił się nad ekranami, wydając polecenia dla całej grupy.
Pereme zamyślił się przez chwilę, patrząc na barwne diagramy nasłuchu.
- I chcę wiedzieć, kto tu tak hałasuje.
- Tak, jest – odpowiedział Admi niemal automatycznie. – Pozostałe jednostki potwierdziły otrzymanie rozkazów. Kapitan Uhwargade melduje, że na Mantrze naprawiono podajniki dział głównych, mogą już prowadzić ostrzał ze wszystkich dział.
- Komodorze, lecimy w formacji do celu. Nawet przy aktualnej prędkości i przyśpieszeniu dotrzemy do punktu skoku za sześć godzin i dwadzieścia minut. – Nawigator był z siebie wyraźnie zadowolony.
- Sir, przy takim czasie, nawet jeśli ci dranie lecą tu z pełną prędkością, a mogliśmy już na poprzednim skoku ich zgubić, nie mają szans nas dogonić ani nawet obliczyć gdzie skoczymy! – Oficerowi uzbrojenia też wyraźnie poprawił się humor.
- Wiem, panie Dambees – skwitował kapitan.
- Ja tylko…
- W porządku, rozumiem pana – Wyrazu zadowolenia nie udało się komodorowi ukryć, więc Dambees, tylko skinął głową i odwrócił się do swoich ekranów.

- Komodorze, mamy część analizy emisji fal radiowych. - Na ekranie zamrugała ikona komunikacyjna. A fotel kapitana wykonał pół obrotu.
Pereme spojrzał na podkomendnego, miał problem z jednoznacznym odczytaniem wyrazu jego twarzy, jakaś mieszanka zdziwienia, zmartwienia z domieszka zawziętości. Pozostali, widząc zachowanie kapitana, zerkali to na nich obu to na siebie wzajemnie. Tylko fotel Hudoew pozostał w poprzedniej pozycji co sugerowało, że jego właścicielka nadal wpatruje się w ekrany.
Komodor nacisnął ikonę, na ekranie pojawiły się nieco zakłócony obraz przedstawiający postać mówiącą coś w niezrozumiałym języku. W drugim oknie podobne postaci poruszały się szybko na zielonej płaszczyźnie, w kolejnym prowadziły jakąś zażartą dyskusję. Pereme, przyglądał się temu z kamiennym wyrazem twarzy.
- Do wszystkich jednostek, zwiększyć moc do osiemdziesięciu procent, nie zmieniać kursu! – rozkaz niemal wykrzyczał, wpatrując się w kolejne obrazy.
- Tak jest – kapitan odwrócił się nie zmieniając wyrazu twarzy.
Na mostku, na kilka chwil, zapanowała pełna napięcia cisza. Przerwał ją dopiero melodyjny głos Hudoew, która zdążyła już obrócić się na fotelu i wpatrywała się w niego.
- Komodorze? - Komodor dobrze wiedział o co pyta.
- Tak - skinął głową. - Proszę przekazać to wszystkim załogom.
- Zobaczcie - szybko odwróciła się na swoim stanowisku szybkimi ruchami wydała polecenia dla systemu komunikacji.
Pozostali pośpiesznie obierali przekaz na swoich ekranach.
- Połącz mnie z flotą.
- Tak jest, sir. – Libri zastukał w swój ekran.
- Mówi komodor Pereme. W systemie w którym aktualnie się znajdujemy wykryliśmy bardzo intensywną komunikację wewnątrz systemową, prowadzoną za pośrednictwem fal radiowych. Nic nie wskazuje na to, że zostaliśmy wykryci lub ktoś nas szuka ale okazuje się, że ten odległy system jest skolonizowany… przez Niebieskich. Za chwilę otrzymacie przekaz wizualny, który udało nam się odebrać i odkodować – Przyglądała się mu cała załoga, a on starał się zachować spokojny głos.
- Przyśpieszamy w kierunku punktu libracyjnego, według zebranych danych nic nie jest nam w stanie w tym przeszkodzić, a sam punkt nie jest w jakikolwiek sposób strzeżony. Następny skok wykonamy już w kierunku naszego obszaru. To tyle.
- Sir, to jest dość dziwne. Żadnych jednostek w systemie, otwarty punkt skoku… Oni tak nie działają. – Dambees, wpatrywał się w dane.
- Jest jeszcze coś. Mimo iż część transmisji wydaje się być kodowana, złamanie tego jest bardzo proste, a do tego wszystkie one pochodzą praktycznie z jednego miejsca. Z powierzchni drugiej planety – stąd te zakłócenia – dodała Libri przepraszająco.
- Mamy jakieś dane na temat tej planety?
- Tak, ale na razie bardzo niewiele. Jest w opozycji do nas względem lokalnej gwiazdy i dopiero wychodzi z za jej korony. Odległość siedemset dziewięćdziesiąt dwie miligodziny. Ale to na pewno świat typu Niebieskich. Dogodny dla nich zakres temperatur, skład atmosfery, typ geologiczny no i oczywiście niebieskie niebo.
- Jakieś informacje, co do rozmiarów kolonii?
- Jeszcze niedokładne, ale… to musi być wielka kolonia. Szacunkowo nawet kilka miliardów osobników! - Tembr głosu świadczył o tym, że oficer chyba nie dowierza ani czujnikom okrętu ani własnym zmysłom.
- To niemożliwe! Poza główną konstelacją mają tylko kilkanaście kolonii podobnej wielkości – Dambees wpatrywał się w dane z coraz większym zdziwieniem. – A przecież nie zostawiliby tak wielkiej kolonii bez obrony! Do tego sami niemal zapędzili nas w ten rejon… Sir.
- Komodorze, mamy wyliczenia skoku. Jesteśmy w stanie skoczyć aż do sektora BD, do Linii Hapma, to tylko szesnaście megagodzin od systemów granicznych, tam już nie powinno być już żadnych problemów – nawigator podał meldunek niemal jednym tchem.
- Dziękuję panie Inemi. Wracamy wiec do domu. Pozostaje tylko kwestia tej kolonii. Czy możemy ja zaatakować nie schodząc z kursu?
- Nie, wyrzutnie balistyczne na wszystkich okrętach są zniszczone lub niesprawne. I tak jak mówiłem, nie jestem w stanie namierzyć żadnych instalacji militarnych, sir. Mamy tylko wiele obszarów zamieszkanych na planecie. Ani na orbicie, ani na innych ciałach niebieskich nic godnego pocisku. - Kapitan nadal z niedowierzaniem spoglądał na dane.
- To bez znaczenia. Nie możemy pozwolić by tego typu kolonia istniała na naszym zapleczu. Pamiętajcie, że oficjalne, terytorium wroga znajduje się po drugiej stronie przestrzeni Federacji, niemal sześćdziesiąt mega od naszej aktualnej pozycji. Tak wielka kolonia, gdy osiągnie pełne możliwości produkcyjne, będzie stanowiła wielkie zagrożenie i nieważne jest jak się tu znalazła. Musimy ją zniszczyć.
- Ale to kilka miliardów istnień, nawet, jeśli to Niebiescy, sir… - W głosi Inemi pojawiła się nuta przerażenia. – Z tego co wiemy nie mają tu ani floty ani instalacji obronnych. Są całkowicie bezbronni. Zameldujmy o niej, przyleci tu flota i zmusi ich do odwrotu.
- Panie poruczniku, zanim wrócimy do domu oni też mogą tu mieć już flotę. A nasze jednostki, jak zapewne pan pamięta, mocno obrywają.
- A co jeśli w odwecie zbombardują którąś z naszych wielkich kolonii albo światów centralnych?
- Już raz to zrobili a i tak musimy się z tym liczyć, tak wielka kolonia na zapleczu może oznaczać tylko przygotowania do czegoś większego. - W normalnych warunkach dyskusja z rozkazami głównodowodzącego byłaby nie do pomyślenia, lecz warunki nie były normalne.
- Skoro tak, czemu nie jest broniona? – Inemi nie dawał za wygraną.
- Tego nie wiem, możliwe nawet, że toczą tu inną wojnę i wysłali gdzieś flotę. - Nawet głos komodora zdradzał, że sam nie wierzy w takie wytłumaczenie.
- Wraz z instalacjami?
- Panie Inemi, znamy nasze zadania, proszę zakończyć tą dyskusję! – Kapitan Admi przywołał swego podwładnego do porządku choć widać było, że nie do końca podoba mu się perspektywa ostrzeliwania bezbronnych istot.
- Będziemy musieli podejść do planety i zniszczyć za pomocą dział wszystko, co zdołamy – zadecydował komodor.
- Możliwe, że nie będzie to konieczne, sir. – Dambees odwrócił się ze swym fotelem.
- Co mam pan na myśli? Mówił pan, że wyrzutnie nie działają.
- Nie musimy zmieniać kursu, możemy wykorzystać tugi holownicze i skierować na planetę dwie lub trzy asteroidy. Prędkość takich „pocisków” będzie niewielka, ale nadrobimy masą a planety przecież nie przesuną. Małe obiekty wykryją z niewielkiej odległości, czyli nawet jeśli przyleci ich flota, niewiele zdziałają.
- Ile panu zajmie przygotowanie holowników i przeprogramowanie ich? - zapytał dowódca.
- Nie więcej niż godzinę, razem z wyszukaniem odpowiednich skał.
- Wykonać! - to jedno słowo zakończyło dyskusję.

Pereme popatrzył na obsadę mostka. Każdy wrócił do swych zadań, znowu zapadła cisza. Załoga trzech okrętów, które niecałą godzinę temu wleciały do tego systemu, liczyła niecałe dwieście osób, gdy wylatywali z bazy okrętów było pięć, a na pokładach miały ponad trzystu załogantów. Tyle razy w czasie długich lotów nadprzestrzennych oglądał raporty, że pamiętał twarz, stopień i nazwisko każdego poległego. Teraz wydał rozkaz, który miał kosztować życie kilka miliardów istnień. Może to i wróg, może nie zobaczy nigdy ich twarzy, których zapewne i tak niebyły w stanie rozróżnić, ale był to wielki ciężar. Ciężar służby w tak wielkiej wojnie. Wojnie, która trwała już zbyt długo… Wojnie o wpływy, surowce, odległe światy… Oni byli inni, czasem zastanawiał się, czemu skoro obie rasy żyją w tak różnych warunkach nie są w stanie koegzystować. Ale chyba podświadomie wiedział, że to się nie może udać. Walki trwały od bardzo dawna, tak naprawdę chyba od pierwszego spotkania. Dla zwykłych obywateli były odległe i nic nieznaczące. W końcu straty wśród cywili zdarzały się raz na kilkadziesiąt lat i doprowadzały do chwilowej eskalacji działań. Potem wszystko cichło. Aż do odkrycia jakiegoś niewiarygodnie bogatego ale z natury bezużytecznego, jako dom, dla każdej z ras świata, lub kolejnego bombardowania kolonii. A on właśnie rozpoczął kolejny okres eskalacji… i to prawdopodobnie na wielką skalę. Ale nie miał wyjścia. Zresztą sami byli sobie winni. Gdyby kolonii broniły choćby niewielkie siły, uciekałby ze swoimi okrętami czym prędzej. W takiej sytuacji musiał po prostu zareagować. Przeciwnik popełnił błąd, który trzeba było wykorzystać.
- Sir, obliczenia gotowe. Mam wybrane trzy skały dość duże by wywołać dostateczne zniszczenia i dostatecznie małe by tugi nadały im wymagane przyśpieszenie. Jeśli holowniki wystrzelimy teraz, dotrą do nich w ciągu dwóch godzin i ośmiu minut. Więc tuż przed tym jak dotrzemy do punktu skoku.
- Coś nowego w systemie?
- Nic.
- Wystrzelić holowniki – przyszło mu to łatwiej niż się spodziewał.
- Tak jest, sir.

Na jednej z burt krążownika o dumnej nazwie Pogromca, otworzyły się przestronne wrota hangarowe i w przestrzeń pomknęły trzy podłużne tugi. Ich sześciościenne kadłuby miały prawie 40 metrów długości, a i tak wydawały się maleńkie przy niemal pięćdziesiąt razy dłuższym okręcie. Silniki manewrowe obróciły ich szerokie, tępe dzioby uzbrojone w odbojniki na odpowiednie kursy a silniki pomocnicze pchnęły ku przeznaczeniu.

Na pokładzie innego okrętu, odległego o całe wieki świetlne od powoli rozpędzających się tugów, młody porucznik stał przed swym kapitanem z przerażeniem w oczach, czekając na jego reakcję. Błękitne oczy jeszcze przez chwile wpatrywały się weń bez wyrazu.
- Nie mamy namiaru? - głos dowódcy był całkowicie pozbawiony emocji.
- Tak jest, wasza wysokość. Zebrane dane z ostatniego skoku były na tyle niedokładne, że mamy w sumie czternaście możliwych gwiazd zakładając, że oni nie mają tu map samotnych planet.
- Czyli uciekli nam? - kolene beznamiętne pytanie.
Porucznik, pobladł i tylko przytaknął wykorzystując ten ruch by wbić wzrok w pokład tuż przed noskami swych butów.
- Cóż... to było do przewidzenia. Uciekali aż się kurzyło.
- Tak jest, wasza wysokość.- porucznik nieśmiało podniósł głowę.
- Wyznaczyć najbliższy kurs powrotny do bazy. To wszystko! - zwierzchnik skinął niedbale, kończąc w ten sposób rozmowę.
- Tak jest, wasza wysokość.
Kilka chwil później, sześć smukłych kadłubów obróciło się w przestrzeni i pomknęło w kierunku lokalnej gwiazdy i krążącego wokół niej gorącego, gazowego giganta, szukając drogi powrotnej.

Do odległych asteroid właśnie dotarły holowniki. Ich dzioby oparły się do skały, a główne silniki zaczęły mozolnie pchać je w kierunku skazanej na zagładę planety.
- Tugi włączyły ciąg główny, dane potwierdzają masy wyliczone, sir. Uderzą w planetę w odstępach około siedmiu godzin, czyli mniej więcej co jedna trzecia czasu obrotu planety. Niewiele przetrwa na powierzchni – w ostatnich słowach Dambeesa zabrzmiało coś na kształt smutku.
- Panie Inemi, kiedy wylecimy z systemu? - zapytał komodor.
- Sześć minut. Wchodzimy już w studnię grawitacyjną - zameldował nawigator.
- Kontynuować podchodzenie. Proszę nas zabrać do domu – dowódca cieszył się, że to ostatni rozkaz jaki wyda w tym obcym świecie.
- Tak jest!

Gdyby ktoś, w tym systemie, mógł opowiedzieć o tym zdarzeniu, powiedziałby zapewne, że miało to miejsce 12 grudnia 2012 roku. Dość szczególna data. Nikt jednak nie wiedział, co stało się w pobliżu orbity odległego Jowisza. To nie Pluton tylko Wenus skryła się przed przybyszami za licem macierzystej gwiazdy. Na trzeciej planecie od Słońca: Ziemi, ludzie wiedli swój nieświadomy żywot. Jeszcze przez osiemnaście dni, kidy to pierwszy kolownik wepchnął swój ładunek z prędkością piętnastu kilometrów na sekundę w atmosferę błękitnej planety. Zgodnie z wyliczeniami wracającego właśnie do swojej rodziny porucznika Dambeesa, drugi uderzył kilka godzin później w już świadomych swej nieuniknionej zagłady niedobitków. Trzeciego uderzenia nie widział już nikt na powierzchni, podobnie jak okrętów, które zbłądziły do tego systemu w sektorze MJ kilkaset godzin wcześniej i sprawiły, że rok 2013 nigdy się nie rozpoczął.