Via Appia - Forum

tak wiele
zależy od zrozumienia
odpowiedniego ułożenia proporcji

przecież to nie drzewa szumią
lecz wiatr w ich koronach

nie poruszam się w tobie
rozważam prawdopodobieństwo
następnego kopniaka z którym mi przyjdzie
który przyniesiesz
bym miał się czym zająć
z troską

ty w przystającym bezruchu
jesteś myślami
przy umierającej matce

pode mną prześcieradło
z wprasowaną pamięcią nieprzespanych nocy
pod twoją głową słona poduszka

nasze ciała
nauczyły się na wyciągnięcie ręki
odchodzić od zmysłów

najprościej byłoby powiedzieć
że kochamy się
z przyzwyczajenia

ale to nie drzewa szumią
lecz wiatr

Nie wszystkie wiersze muszą kochać, żeby chwytać za serce. Smutny i piękny wiersz.

takie wiersze czyta się z przyjemnością. Żadnych cytatów, odnośników, ekwilibrystycznych sztuczek... Stuprocentowy przekaz. Gratulacje.



Pozdrawiam.

Ten tekst stał się moim ulubionym w całej twej tutejszej twórczości.

Czyli podmiot liryczny jest drzewem liściastym?;] Rewelacyjny wiersz;] Więcej nie napiszę, gdyż dla Ciebie to bez znaczenia, a ja Ci do pięt nie dorastam;]

Pozdrawiam Tajm

PS 5/5 za zdanie "odpowiedniego ułożenia proporcji"

Wiersz mi się podoba, zresztą jak każdy w Twoim wydaniu. Podmiot liryczny zupełnie nie przypomina drzewa liściastego, ale to moja opinia. 'Odpowiednie ułożenie proporcji'... hm, indywidualizm jest zbrodnią, ale cóż - samo życie. Wiersz faktycznie jest smutny.

Pozdrawiam,
Sol

Kłaniam się Wam i pięknie dziękuję.