09-11-2010, 18:24
Witam jestem tu nowy
Niżej zamieszczam dwie części ( na zaplanowane cztery ) mojego krótkiego opowiadania, mam nadzieję że dobrze wybrałem kategorie. Życzę miłego czytania.
Otworzyłem oczy. Coś było nie tak. Zdecydowanie coś było nie tak. Moje ciało było ustawione w pozycji poziomej do ziemi co było dość dziwne zważając na to , że jeszcze przed chwilą szedłem w kierunku kiosku. Jeszcze bardziej zdziwiło mnie to, że zamiast w betonowej dżungli z głową na chodniku bądź innym twardym podłożu stworzonym specjalnie na potrzeby człowieka, leżałem na leśnej ściółce. Zamknąłem oczy tylko po to by je powtórnie otworzyć. Nie, to chyba nie był sen.
Powtórnie zobaczyłem ten sam widok - wysokie, bardzo wysokie drzewa. Czułem się mały jak mrówka i bałem się żeby mnie te kolosy nie zgniotły jednym ruchem gałęzi. Każde z drzew było takie samo - przerażająco czarne z małymi liśćmi koloru oleju po frytkach który był używany już setki razy w przydrożnym barze.
Po kilku głębokich oddechach wstałem. Dopiero w naturalnej pozycji dostrzegłem, że drzewa są ustawione od siebie nienaturalnie blisko, trochę jakby ktoś zrobił z nich klatkę i mnie w niej umieścił. Miejsce gdzie leżałem było chyba największą luką miedzy drzewami. Zajrzałem w głąb tego jakże dziwnego lasu. Obróciłem się pare razy przez ramie, cały czas kręciłem głową na prawo i lewo. Serce zaczęło mi bić szybciej. Coś tu jest nie tak – pomyślałem sobie – coś tu jest kurwa nie tak. To jednak musiał być sen, naprawdę bardzo zły sen. To jeden z tych snów z których budzisz się z krzykiem, a twoją skórę zalewa zimny pot który paruje pod wpływem temperatury twojego ciała. Miałem nadzieje, że i ja się zaraz obudzę. Gdy podniosłem lewą rękę by zobaczyć która jest godzina, dostrzegłem na moim przedramieniu fatalną ranę ciągnącą od łokcia aż do paznokcia kciuka. Rana nie była duża ale wyglądała jak dawno zagojona. Jakoś nie pamiętam żebym sobie zrobił kiedykolwiek coś takiego. Czułem, że ta rana w ogóle do mnie nie należy, jakby ktoś zwyczajnie przykleił ją plastrem do mojej ręki.
Spojrzałem w końcu na godzinę i znów się zaniepokoiłem. Elektryczny zegarek, który dostałem od babci na 18 urodziny, wskazywał godzine 27:13. Jestem sceptykiem ale to już za dużo. Usiadłem spokojnie ustalając fakty. Po pięciu minutach ( zdawało mi się, że tyle minęło ale nie mogłem tego sprawdzić bo zegarek nadal wskazywał tę samą godzinę) doszedłem do wniosku – jetem w jakiejś ukrytej kamerze lub jakimś podobnym programie telewizyjnym stworzonym na potrzeby tych głupich ludzi spędzajacych całe dnie przed "magicznym pudłem". To jest najbardziej prawdopodobna wersja. Mam się bać tak? Śmieszne. Oparłem się plecami o drzewo, jednocześnie ręką zawadzając o coś na ziemi. Gazeta! W końcu coś co przypomina o normalnym szarym życiu.
Spojrzałem na pierwszą strone, oddech mi się zatrzymał a wraz z nim serce. Data w lewym górnym rogu mówiła że gazeta jest z 24 września 2002, a dziś tzn. jak wychodziłem rano po gazete, jestem przekonany że był 19 wrzesień. Ale było coś jeszcze gorszego. Pod spodem, wielkimi literami był napisany tytuł głównego artykułu „Nastolatek znaleziony w lesie” a niżej „Samobójstwo czy morderstwo?” i wstęp do artykułu „Wczoraj tj. 23 września w Natolińkim lesie znaleziono Kamila P. (19 l.) którego poszukiwania trwały od poniedziałku 20 września. Chłopiec prawdopodobnie popełnił samobójstwo lecz na jego ciele widać wiele ran. Morderstwo czy samobójstwo czytaj dalej na str.4”. W tym momencie moje oczy prawdopodobnie przybrały wielkość pięciozłotówek. Zdecydowanie mam 19 lat i rodzice dali mi na imie Kamil (co może jakoś bardzo mi sie nie podobało ), moje nazwisko zaczyna się na literę „P” i jestem w lesie.
Przypadek? Żart? Jeżeli to był żart to mało śmieszny, jeżeli jestem w ukrytej kamerze to dostanę miliony za odszkodowanie. W sumie nie zastanawiałem się nad tym, wstałem zostawiając gazetę na ziemi. Nie miałem ochoty już jej czytać, nie miałem ochoty wierzyć we wszystko to co mnie otacza. Wyjąłem marllboro w miękkiej paczce i podpaliłem sobie ostatniego, wygniecionego papierosa. Poczułem jak dym powoli wypełnia moje płuca, kaszlnąłem - ehh muszę w końcu rzucić to ścierwo - powiedziałem na głos i ruszyłem w losowo wybranym kierunku nie wiedząc że to dopiero początek niespodzianek jakie mnie dziś spotkają.
Zawsze się zastanawiałem czy Bóg istnieje, czy istnieje niebo, piekło i w końcu szatan.
Od kiedy pamiętam nigdy tak naprawdę nie wierzyłem w stworzyciela, który miałby obserwować nas - ludzi - z góry i przyjmować do nieba tylko tych dobrych, spowiadających sie i rzecz jasna (według wielu księży ) dających na tace.
Starałem się tworzyć mnóstwo teorii negujących istnienie Boga, jednak w nie których chwilach kiedy było mi naprawdę ciężko - rozmawiałem z nim. Może to brzmi dziwnie, rozmawiałem z kimś w kogo nie wierzyłem. Sam się wtedy wstydziłem siebie, że zwracam się do Niego tylko w trudnych chwilach, no ale cóż taka jest chyba ludzka natura.
Szedłem już około pięciu minut rozmyślając cały czas. Obraz przed moimi oczami tylko poruszał się do góry i do dołu, do góry i do dołu w rytm moich kroków, a ja nie zapamiętałem nic szczególnego z tej drogi.
Czy ja nie żyję? Jeżeli tak, to czy tak wygląda piekło? Dlaczego ja i pytanie które nasuwało mi sie na myśl najczęściej - jak stąd wyjde? I czy w ogóle to nastąpi...
Zatrzymałem się. Wyjąłem z lewej kieszeni jeansów stary scyzoryk do którego miałem duży sentyment. Pewnego dnia, mając dziesięć, może jedenaście lat, w czasach gdy dzieciaki bawiły sie całymi dniami poza domem, znalazłem go na ziemi. Oczywiście jeżeli to, że upadłem w trakcie biegu i moje kolano niemiłosiernie wbiło sie w metalową obudowę scyzoryka, można nazwać znalezieniem. Po kilku minutach płaczu wziąłem do ręki "znalezisko". Piękny, cały srebrny, błyszczący się w słońcu i odbijający je celując prosto w oczy. Mówił do mnie, tak przynajmniej myślałem, że mówił do mnie "weź mnie, weź mnie". Myślę, że wtedy poniosła mnie wyobraźnia ale i bez tego zachęcenia wziąłbym go bez wahania.
Dziś scyzoryk nie jest już błyszczący i piękny, ale ma to "coś" co sprawia, że nadal go lubie.
Co prawda od kilku lat przeznaczam go jedynie do wydłubywania brudu zza paznokci, ale w tym momencie przyda mi sie do innego celu.
Rozłożyłem ostrze, podszedłem do najbliższego drzewa i zwyczajnie przykładając je do kory pociągnąłem pionową kreskę na wysokości mojego ramienia. Z drzewa zaczęło coś cieknąć - jakaś gęsta czerwona substancja, tak ciemna że mógłbym powiedzieć czarna, a nie czerwona. To nie było normalne, zdecydowanie to nie było normalne. Odbiegłem szybko parę metrów.
-Przepraszam Boże, nie wiem czy tam jesteś czy nie, przepraszam za wszystkie moje grzechy i proszę pomóż mi... proszę.- To była już desperacja, musiałem spróbować, może coś sie stanie? Sam w to nie wierzyłem, ale może jednak...
Nic sie nie stało. Musiałem liczyć tylko na siebie. Szedłem dalej zaznaczając co pięćdziesiąt kroków pionową kreskę na drzewie z nadzieją, że nie będę zataczał kół i wracał do tego samego miejsca.
Minęło czterdzieści zaznaczeń, w końcu siedemdziesiąt i sto. Szedłem i powoli traciłem nadzieje. Czy tak skończę? Zagubiony w tym porąbanym lesie? Nie! Nie mogłem sie poddać. Nie wiem ile minęło już godzin, ale po dwustu zaznaczeniach przestałem je już liczyć. Zaczęło sie ściemniać. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że w ogóle nie zgłodniałem ani też nie jestem spragniony. Może to ze stresu, sam nie wiem.
Widziałem wiele kolorów, ciepłych, zimnych, wiele dziwnych nazw farb reklamowanych często w telewizji, ale czerń jaką zobaczyłem gdy sie totalnie ściemniło była po prostu nie do opisania. Może oślepłem? Nie wiem. Wiem jedno, mimo że ja nic nie widziałem to czułem że ktoś... że coś mnie obserwuje i to coś było straszne. To coś nie miało dobrych.
Czułem chłód, a po plecach spływał mi pot tak zimny że mógłbym przysiąc iż jest w postaci lodu.
Światło! Nie, chyba śnie... Tak! Światło, zobaczyłem światło, gdzieś w oddali. Nie wiem czy była to latarka, pochodnia, czy zwyczajny odblask, ale światło wskazywało na to że gdzieś tam musi być człowiek. Zacząłem iść na oślep z rękami przed sobą aby kierowały mnie na drogę w której nie straciłbym zębów uderzając w drzewo. Zbliżałem się do światła ( a może to ono zbliżało sie do mnie) jeszcze chwila, dwadzieścia kroków, dziesięć, pięć, jeden...
Polana, idealnie okrągła polana, jakby ktoś gigantycznym cyrklem zarysował jej brzegi a następne wyjął wszystkie drzewa ze środka. Spojrzałem do góry, nie zobaczyłem księżyca, ale gwiazdy świeciły mocno i było ich od cholery, tak od cholery ( co prawda zastanawiałem sie czemu gwiazdy są jedynie nad polaną)
Lecz światło, które widziałem wcześniej pochodziło z czegoś innego, z domu. Idealnie białego domu z drewna który stał idealnie na środku polany frontem do mnie. Dom był mały, dla małżeństwa i nawet gdyby nie paliło się w nim światło łatwo było by go dostrzec przez jego kolor który kontrastował z "martwą czernią" lasu.
Wejść? Zadałem sobie w myślach to pytanie, lecz zanim zdążyłem na nie odpowiedzieć to juz stałem dwa kroki od drzwi. Podniosłem ręke, namyśliłem się spoglądając jeszcze w okno w którym nie było widać nic. Zacisnąłem dłoń w pięść.
Puk puk puk
Niżej zamieszczam dwie części ( na zaplanowane cztery ) mojego krótkiego opowiadania, mam nadzieję że dobrze wybrałem kategorie. Życzę miłego czytania. I
Otworzyłem oczy. Coś było nie tak. Zdecydowanie coś było nie tak. Moje ciało było ustawione w pozycji poziomej do ziemi co było dość dziwne zważając na to , że jeszcze przed chwilą szedłem w kierunku kiosku. Jeszcze bardziej zdziwiło mnie to, że zamiast w betonowej dżungli z głową na chodniku bądź innym twardym podłożu stworzonym specjalnie na potrzeby człowieka, leżałem na leśnej ściółce. Zamknąłem oczy tylko po to by je powtórnie otworzyć. Nie, to chyba nie był sen.
Powtórnie zobaczyłem ten sam widok - wysokie, bardzo wysokie drzewa. Czułem się mały jak mrówka i bałem się żeby mnie te kolosy nie zgniotły jednym ruchem gałęzi. Każde z drzew było takie samo - przerażająco czarne z małymi liśćmi koloru oleju po frytkach który był używany już setki razy w przydrożnym barze.
Po kilku głębokich oddechach wstałem. Dopiero w naturalnej pozycji dostrzegłem, że drzewa są ustawione od siebie nienaturalnie blisko, trochę jakby ktoś zrobił z nich klatkę i mnie w niej umieścił. Miejsce gdzie leżałem było chyba największą luką miedzy drzewami. Zajrzałem w głąb tego jakże dziwnego lasu. Obróciłem się pare razy przez ramie, cały czas kręciłem głową na prawo i lewo. Serce zaczęło mi bić szybciej. Coś tu jest nie tak – pomyślałem sobie – coś tu jest kurwa nie tak. To jednak musiał być sen, naprawdę bardzo zły sen. To jeden z tych snów z których budzisz się z krzykiem, a twoją skórę zalewa zimny pot który paruje pod wpływem temperatury twojego ciała. Miałem nadzieje, że i ja się zaraz obudzę. Gdy podniosłem lewą rękę by zobaczyć która jest godzina, dostrzegłem na moim przedramieniu fatalną ranę ciągnącą od łokcia aż do paznokcia kciuka. Rana nie była duża ale wyglądała jak dawno zagojona. Jakoś nie pamiętam żebym sobie zrobił kiedykolwiek coś takiego. Czułem, że ta rana w ogóle do mnie nie należy, jakby ktoś zwyczajnie przykleił ją plastrem do mojej ręki.
Spojrzałem w końcu na godzinę i znów się zaniepokoiłem. Elektryczny zegarek, który dostałem od babci na 18 urodziny, wskazywał godzine 27:13. Jestem sceptykiem ale to już za dużo. Usiadłem spokojnie ustalając fakty. Po pięciu minutach ( zdawało mi się, że tyle minęło ale nie mogłem tego sprawdzić bo zegarek nadal wskazywał tę samą godzinę) doszedłem do wniosku – jetem w jakiejś ukrytej kamerze lub jakimś podobnym programie telewizyjnym stworzonym na potrzeby tych głupich ludzi spędzajacych całe dnie przed "magicznym pudłem". To jest najbardziej prawdopodobna wersja. Mam się bać tak? Śmieszne. Oparłem się plecami o drzewo, jednocześnie ręką zawadzając o coś na ziemi. Gazeta! W końcu coś co przypomina o normalnym szarym życiu.
Spojrzałem na pierwszą strone, oddech mi się zatrzymał a wraz z nim serce. Data w lewym górnym rogu mówiła że gazeta jest z 24 września 2002, a dziś tzn. jak wychodziłem rano po gazete, jestem przekonany że był 19 wrzesień. Ale było coś jeszcze gorszego. Pod spodem, wielkimi literami był napisany tytuł głównego artykułu „Nastolatek znaleziony w lesie” a niżej „Samobójstwo czy morderstwo?” i wstęp do artykułu „Wczoraj tj. 23 września w Natolińkim lesie znaleziono Kamila P. (19 l.) którego poszukiwania trwały od poniedziałku 20 września. Chłopiec prawdopodobnie popełnił samobójstwo lecz na jego ciele widać wiele ran. Morderstwo czy samobójstwo czytaj dalej na str.4”. W tym momencie moje oczy prawdopodobnie przybrały wielkość pięciozłotówek. Zdecydowanie mam 19 lat i rodzice dali mi na imie Kamil (co może jakoś bardzo mi sie nie podobało ), moje nazwisko zaczyna się na literę „P” i jestem w lesie.
Przypadek? Żart? Jeżeli to był żart to mało śmieszny, jeżeli jestem w ukrytej kamerze to dostanę miliony za odszkodowanie. W sumie nie zastanawiałem się nad tym, wstałem zostawiając gazetę na ziemi. Nie miałem ochoty już jej czytać, nie miałem ochoty wierzyć we wszystko to co mnie otacza. Wyjąłem marllboro w miękkiej paczce i podpaliłem sobie ostatniego, wygniecionego papierosa. Poczułem jak dym powoli wypełnia moje płuca, kaszlnąłem - ehh muszę w końcu rzucić to ścierwo - powiedziałem na głos i ruszyłem w losowo wybranym kierunku nie wiedząc że to dopiero początek niespodzianek jakie mnie dziś spotkają.
II
Zawsze się zastanawiałem czy Bóg istnieje, czy istnieje niebo, piekło i w końcu szatan.
Od kiedy pamiętam nigdy tak naprawdę nie wierzyłem w stworzyciela, który miałby obserwować nas - ludzi - z góry i przyjmować do nieba tylko tych dobrych, spowiadających sie i rzecz jasna (według wielu księży ) dających na tace.
Starałem się tworzyć mnóstwo teorii negujących istnienie Boga, jednak w nie których chwilach kiedy było mi naprawdę ciężko - rozmawiałem z nim. Może to brzmi dziwnie, rozmawiałem z kimś w kogo nie wierzyłem. Sam się wtedy wstydziłem siebie, że zwracam się do Niego tylko w trudnych chwilach, no ale cóż taka jest chyba ludzka natura.
Szedłem już około pięciu minut rozmyślając cały czas. Obraz przed moimi oczami tylko poruszał się do góry i do dołu, do góry i do dołu w rytm moich kroków, a ja nie zapamiętałem nic szczególnego z tej drogi.
Czy ja nie żyję? Jeżeli tak, to czy tak wygląda piekło? Dlaczego ja i pytanie które nasuwało mi sie na myśl najczęściej - jak stąd wyjde? I czy w ogóle to nastąpi...
Zatrzymałem się. Wyjąłem z lewej kieszeni jeansów stary scyzoryk do którego miałem duży sentyment. Pewnego dnia, mając dziesięć, może jedenaście lat, w czasach gdy dzieciaki bawiły sie całymi dniami poza domem, znalazłem go na ziemi. Oczywiście jeżeli to, że upadłem w trakcie biegu i moje kolano niemiłosiernie wbiło sie w metalową obudowę scyzoryka, można nazwać znalezieniem. Po kilku minutach płaczu wziąłem do ręki "znalezisko". Piękny, cały srebrny, błyszczący się w słońcu i odbijający je celując prosto w oczy. Mówił do mnie, tak przynajmniej myślałem, że mówił do mnie "weź mnie, weź mnie". Myślę, że wtedy poniosła mnie wyobraźnia ale i bez tego zachęcenia wziąłbym go bez wahania.
Dziś scyzoryk nie jest już błyszczący i piękny, ale ma to "coś" co sprawia, że nadal go lubie.
Co prawda od kilku lat przeznaczam go jedynie do wydłubywania brudu zza paznokci, ale w tym momencie przyda mi sie do innego celu.
Rozłożyłem ostrze, podszedłem do najbliższego drzewa i zwyczajnie przykładając je do kory pociągnąłem pionową kreskę na wysokości mojego ramienia. Z drzewa zaczęło coś cieknąć - jakaś gęsta czerwona substancja, tak ciemna że mógłbym powiedzieć czarna, a nie czerwona. To nie było normalne, zdecydowanie to nie było normalne. Odbiegłem szybko parę metrów.
-Przepraszam Boże, nie wiem czy tam jesteś czy nie, przepraszam za wszystkie moje grzechy i proszę pomóż mi... proszę.- To była już desperacja, musiałem spróbować, może coś sie stanie? Sam w to nie wierzyłem, ale może jednak...
Nic sie nie stało. Musiałem liczyć tylko na siebie. Szedłem dalej zaznaczając co pięćdziesiąt kroków pionową kreskę na drzewie z nadzieją, że nie będę zataczał kół i wracał do tego samego miejsca.
Minęło czterdzieści zaznaczeń, w końcu siedemdziesiąt i sto. Szedłem i powoli traciłem nadzieje. Czy tak skończę? Zagubiony w tym porąbanym lesie? Nie! Nie mogłem sie poddać. Nie wiem ile minęło już godzin, ale po dwustu zaznaczeniach przestałem je już liczyć. Zaczęło sie ściemniać. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że w ogóle nie zgłodniałem ani też nie jestem spragniony. Może to ze stresu, sam nie wiem.
Widziałem wiele kolorów, ciepłych, zimnych, wiele dziwnych nazw farb reklamowanych często w telewizji, ale czerń jaką zobaczyłem gdy sie totalnie ściemniło była po prostu nie do opisania. Może oślepłem? Nie wiem. Wiem jedno, mimo że ja nic nie widziałem to czułem że ktoś... że coś mnie obserwuje i to coś było straszne. To coś nie miało dobrych.
Czułem chłód, a po plecach spływał mi pot tak zimny że mógłbym przysiąc iż jest w postaci lodu.
Światło! Nie, chyba śnie... Tak! Światło, zobaczyłem światło, gdzieś w oddali. Nie wiem czy była to latarka, pochodnia, czy zwyczajny odblask, ale światło wskazywało na to że gdzieś tam musi być człowiek. Zacząłem iść na oślep z rękami przed sobą aby kierowały mnie na drogę w której nie straciłbym zębów uderzając w drzewo. Zbliżałem się do światła ( a może to ono zbliżało sie do mnie) jeszcze chwila, dwadzieścia kroków, dziesięć, pięć, jeden...
Polana, idealnie okrągła polana, jakby ktoś gigantycznym cyrklem zarysował jej brzegi a następne wyjął wszystkie drzewa ze środka. Spojrzałem do góry, nie zobaczyłem księżyca, ale gwiazdy świeciły mocno i było ich od cholery, tak od cholery ( co prawda zastanawiałem sie czemu gwiazdy są jedynie nad polaną)
Lecz światło, które widziałem wcześniej pochodziło z czegoś innego, z domu. Idealnie białego domu z drewna który stał idealnie na środku polany frontem do mnie. Dom był mały, dla małżeństwa i nawet gdyby nie paliło się w nim światło łatwo było by go dostrzec przez jego kolor który kontrastował z "martwą czernią" lasu.
Wejść? Zadałem sobie w myślach to pytanie, lecz zanim zdążyłem na nie odpowiedzieć to juz stałem dwa kroki od drzwi. Podniosłem ręke, namyśliłem się spoglądając jeszcze w okno w którym nie było widać nic. Zacisnąłem dłoń w pięść.
Puk puk puk
, "koloru oleju po frytkach który był używany już setki razy w przydrożnym barze.", czyli jakiego koloru były te listki? Bo ja nie wiem jaki ma kolor olej po frytkach w przydrożnym barze, w dodatku na którym ktoś piekł frytki setki razy). Wtrącenia w nawiasach... dlaczego ludzie opowiadający w pierwszej osobie tak często korzystają z nawiasów, które są brzydkie, wybijają, psują klimat i w ogóle nie stosuje się takich rzeczy w książkach. Nawiasy w opisach są be!