09-08-2010, 11:07
Szczelniej otuliła się dziurawym kocem, leżącym obok jej nóg. Spoglądała w stronę wschodzącego słońca, które powoli malowało niebo na kolor delikatnego różu. Noc powoli zwijała swą matę uszytą z gwiazd i cienia.
Czerń daje biel.
Sine wargi dziewczyny trzęsły się niczym osika. Tak bardzo pragnęła domowego ciepła, pali drewna żarzących się w kominku oraz sterty książek w zakurzonym kącie sypialni.
A teraz?
Posiada jedynie łoże z podniebnym baldachimem, deszcz spływający stróżkami po twarzy oraz stary dziennik, którego kartki wypełnione są milczeniem.
Miała dość życia.
Nóż wychylał się z kieszeni, kołysząc swym połyskiem. W każdej chwili mogła po niego siegnąć i zatopić ostrze w dłoni.
Cierpienie w oczach zwinnie ukrywała nienawiścią.
Zardzewiały kubek brzęczał cichutko pod wpływem porannego wietrzyku.
Zefir był przyjacielem.
Stworzeniem, którego nie chciała się bać. Zwierzała się mu ze wszystkich problemów..Każdego dnia jednakowych... Monotonnie się powtarzających.
A opiekun słuchał, pozwalając na śmierć.
Sztylet przebił skórę.
Poczuła ból.
Przyjemne ciepło rozeszło się po ciele. Każda komórka wypełniona wymarzonymi płomieniami. Dusza wraz z ciałem rozdarła się na drobne kawałki. Szkarłatne krople krwi, jedna po drugiej, spływały na zimny beton.
Nie było ratunku.
Spełnił się sen i przyszedł kres.
Kim była ?
To zagadka dość prosta. Jednak zrozumie ją tylko ten, kto to przeżył…
Czerń daje biel.
Sine wargi dziewczyny trzęsły się niczym osika. Tak bardzo pragnęła domowego ciepła, pali drewna żarzących się w kominku oraz sterty książek w zakurzonym kącie sypialni.
A teraz?
Posiada jedynie łoże z podniebnym baldachimem, deszcz spływający stróżkami po twarzy oraz stary dziennik, którego kartki wypełnione są milczeniem.
Miała dość życia.
Nóż wychylał się z kieszeni, kołysząc swym połyskiem. W każdej chwili mogła po niego siegnąć i zatopić ostrze w dłoni.
Cierpienie w oczach zwinnie ukrywała nienawiścią.
Zardzewiały kubek brzęczał cichutko pod wpływem porannego wietrzyku.
Zefir był przyjacielem.
Stworzeniem, którego nie chciała się bać. Zwierzała się mu ze wszystkich problemów..Każdego dnia jednakowych... Monotonnie się powtarzających.
A opiekun słuchał, pozwalając na śmierć.
Sztylet przebił skórę.
Poczuła ból.
Przyjemne ciepło rozeszło się po ciele. Każda komórka wypełniona wymarzonymi płomieniami. Dusza wraz z ciałem rozdarła się na drobne kawałki. Szkarłatne krople krwi, jedna po drugiej, spływały na zimny beton.
Nie było ratunku.
Spełnił się sen i przyszedł kres.
Kim była ?
To zagadka dość prosta. Jednak zrozumie ją tylko ten, kto to przeżył…
Nie chodzi tu o miłość.
