Via Appia - Forum

Pełna wersja: DEZERCJA
Aktualnie przeglądasz uproszczoną wersję forum. Kliknij tutaj, by zobaczyć wersję z pełnym formatowaniem.
Tam, skąd uciekając, ratowałem się przed sobą, panowała jasność i dochodziły histeryczne krzyki. Tam, dokąd uciekałem, mogłem spodziewać się bezpieczeństwa, wyzwolenia, odnajdowałem półmrok, ciszę, uspokojenie. Tam, skąd rejterując, ratowałem się przed sobą, panował cień. Tam, dokąd biegłem potykając się o swoje nogi, mogłem odnaleźć światło.

Wspinałem się, gnany koszmarem, a strach pętał mi każdy następny krok Za plecami słyszałem złowrogi chrzęst żwiru i gałęzie zagajnika pękające pod ciężarem butów, trzaskające pod naciskiem pośpiechu.
Snopy świateł przecinały las, paraliżowały mnie. Przeszedłem przez polanę i ukryłem się za głazem. Umordowany, rozeźlony tym, że nie potrafię ich zgubić, spojrzałem w dół.

Strażnicy podążali moim tropem, szli w górę, zdawali się być tuż za mną, doganiali mnie to z przodu, to z tyłu, niemal deptali po moich śladach i jak nawałnica wyprzedzali mnie ze wszystkich stron.

Rozróżniałem ich schylone sylwetki, srogie gęby poczciwych sadystów, a w dłoniach dostrzegałem podekscytowane, rozbiegane latarki. Poznawałem stalowe, zsiniałe z oburzenia, katońskie oczy, zezłoszczone, nienawistne i skupione, wlepione w ziemię, a grube karki podtrzymujące głowy, a taśmy wąskich, zaciętych, nieubłaganych ust, przesuwały się tak blisko mnie, że aż kusiło, by ich dotknąć. Widziałem je z taką wyrazistością, jak gdybym siedział wśród nich, pogrążony w przyjaznej rozmowie z nimi, pochłonięty usypiającą wymianą uwag nie zobowiązujących mnie do niczego.

Zmęczony, jeszcze raz spojrzałem w dół i doznałem dziwacznego wrażenia: na dole nic się nie działo, żaden ruch nie zakłócał nocy, nie było żadnego rejwachu; światła wieżyczek niemrawo muskały dach, a przy ognisku kosmaty drapichrust siedział w kucki.

Goniły mnie teraz przekleństwa, raziły światła, ścigały sny i nawet odległy blask pochodni dopadał mnie z większą intensywnością, a za plecami słyszałem złowrogi chrzęst żwiru i rozsuwanie gałęzi zagajnika. Gałęzie pękały pod ciężarem butów, trzaskały pod naciskiem pośpiechu.

Umordowany, rozeźlony tym, że nie potrafię zgubić swoich prześladowców, spoglądałem w dół. Strażnicy, którzy podążali moim tropem, pokonali górę i wdzierają się na jej szczyt, gdzie jest mój kres, skąd rozciąga się widok na brak nadziei.

Wyobrażam sobie, że są coraz bliżej mojej kryjówki, że osaczają mnie, zacieśniają krąg, są tuż za mną, doganiają mnie z przodu i z tyłu, zbliżają się jak nawałnica, jak rozjuszona tyraliera wyprzedzająca mnie ze wszystkich stron naraz, a na ich czele maszeruje korytarzowy, jak dźwiga przed sobą brzuch oderwany od kurczaka na zimno, jak jest wściekły, że zmusiłem go do latania po wertepach.

Najwyraźniej dyrygował owym pandemonium, bo wydawał z siebie dosyć sprzeczne i wojownicze komendy, chaotyczne nakazy, których albo nie słyszano, albo nie traktowano z odpowiednią atencją.

Strażnicy spierali się, nie byli pewni, gdzie mnie poniosło, gdzie się przyczaiłem, dokąd zmierzam. A przecież prawie nadeptywali mnie w ciemnościach, a przecież prawie rozróżniałem ich sylwetki, poznawałem stalowe, zezłoszczone, nienawistne i skupione, wlepione w ziemię oczy, poznawałem grube karki podtrzymujące głowy, wąskie, nieubłagane usta.

Ich twarze przesuwały się tak blisko, że aż kusiło mnie, by ich dotknąć. Nieomal czułem ich odrażającą obecność, ich lepką tkliwość, ich pogardliwy, przedrzeźniający rechot.

ps.

Wczoraj, w dzień zaczynający się wzmożonym ruchem, zaraz po biciu w dzwony pobliskiego kościoła, zapragnąłem zdrzemnąć się, choć na chwilę pozwolić sobie na niepamięć, ale zamiast snu, zapadłem w coś podobnego do jawy i z konsternacją zauważyłem, że choć leżę w swoim legowisku, to jestem mokry, jak po kąpieli, a w ręku trzymam wyrwany strzępek sierści swojego nadzorcy.
OWSIANKO napisał(a):Poznawałem stalowe, zsiniałe z oburzenia, katońskie oczy, zezłoszczone, nienawistne i skupione, wlepione w ziemię, a grube karki podtrzymujące głowy, a taśmy wąskich, zaciętych, nieubłaganych ust, przesuwały się tak blisko mnie, że aż kusiło, by ich dotknąć.
Dobrze by było poszatkować jakoś to zdanie na kilka mniejszych. Byłoby bardziej przystępne w odbiorze, bo w obecnej formie wydaje się trochę chaotyczne.

OWSIANKO napisał(a):...a za plecami słyszałem złowrogi chrzęst żwiru i rozsuwanie gałęzi zagajnika.
Te powtórzenia trochę irytują...Tongue

OWSIANKO napisał(a):..., skąd rozciąga się widok na brak nadziei.
To ładne Smile

Post Scriptum: po pierwsze, skrót ten pisze się wielkimi literami. Po drugie, używa się go w korespondencji. Ten tekst nie jest korespondencją, chyba, że czegoś nie załapałem Tongue

Ciekawy tekst, udało Ci się zbudować poczucie dynamiki. To głównie dzięki długim zdaniom, budowanym na zasadzie "dzieje się to, to, to, potem to, potem to...". To służy dynamice, jednak z długością zdań nie należy przesadzać. W kilku miejscach lepiej byłoby je podzielić.

Mamy więc już drugą "Dezercję" w MiniaturachBig Grin No, ale ta moja leży zakopana gdzieś tam dwie strony wstecz, więc o konkurencji nie ma mowy, hyhyBig Grin

Pozdrów się!
Dis
Przepraszam, czy ja dobrze rozumiem, że oni tam w tym zagajniku szukają pieska? ;p
Namaste, Tygerski
Tygerski, aleś mnie ubawił! Ani przez moment nie przypuszczałem, że to nagonka węszy za psem!

Przesyłam gratulacje i roześmiane pozdrowienia.

bagażowy