05-07-2010, 17:44
Po katarze wraca czucie
Wyświechtane w melancholii,
Zanim znów w sercach zatrucie
Będzie jak taniec chocholi.
I w gorączce można liczyć
Na przychylność wszystkich Bogów,
Nim nie zrodzi się zbrodniczy
Plan ze wszystkich z nas nałogów.
W bólu głowy zaś się zrodzi
Kręta, wyboista ścieżka,
Nim Ci Czas nie strąci łodzi
Do pustego marzeń mieszka.
I po chrypce można stracić
Sens mówienia swego zdania,
Kiedy życie zacznie płacić
Od każdego zaprzedania.
Po zmęczeniu podskoczymy
W orzeźwienia kwiatów grządkach,
Nim się znów nie pogubimy
W poplątanych dawno wątkach.
Po chorobie też jest życie
Pełne, wątłe tak, jak stare,
Zanim znów nie przedobrzycie
Zachłyśnięci jego czarem.
Wyświechtane w melancholii,
Zanim znów w sercach zatrucie
Będzie jak taniec chocholi.
I w gorączce można liczyć
Na przychylność wszystkich Bogów,
Nim nie zrodzi się zbrodniczy
Plan ze wszystkich z nas nałogów.
W bólu głowy zaś się zrodzi
Kręta, wyboista ścieżka,
Nim Ci Czas nie strąci łodzi
Do pustego marzeń mieszka.
I po chrypce można stracić
Sens mówienia swego zdania,
Kiedy życie zacznie płacić
Od każdego zaprzedania.
Po zmęczeniu podskoczymy
W orzeźwienia kwiatów grządkach,
Nim się znów nie pogubimy
W poplątanych dawno wątkach.
Po chorobie też jest życie
Pełne, wątłe tak, jak stare,
Zanim znów nie przedobrzycie
Zachłyśnięci jego czarem.