Via Appia - Forum

tej nocy we mnie
mrok jest tak gęsty
że nie przepuszcza powietrza ani krzyku

i nic się nie sprawdza
ani lampka ani modlitwa
złe syci się swoim szaleństwem
prątkuje

trzecia pięć

teraz nawet miłość zdaje się okrutna
bo jak to tak kochać cię
i wypierać się tego przed światem

udawać
że okruch to prawie cała pajda
wystarczy przykryć gazetą i czekać
aż wyrośnie

zbliżające się kroki
przyjąć za dobrą monetę

bo jeśli ktoś wraca
to po to by zostać
plamą światła pośrodku ciemności
odpornej na wiatr

i zawodzenie

To bardzo osobisty, intymny wiersz. Niemal jak modlitwa. Trudno komentować takie wiersze.
Szczególnie trudno, gdy zna się stan, w którym znajduje się PL tego wiersza.
Coraz trudniej kochać w czasach nienawiści...
5/5.

Kurcze, cóż mogę powiedzieć, gdy wiersz wpasowuje się idealnie w emocjonalny stan  czytającego, a jest tak bardzo osobistym wierszem...

Miranda i lizy powiedziały wszystko. Dla mnie przejmujący w swojej wymowie.

Dziękuję, Paniom.

Dobry wiersz.

Osobiste mają wartość łez.

Niezbędnych. Znam ludzi, którym było lżej po łzach, może nie jak ziemi po deszczu, ale lżej.

Najgorzej to nie płakać-- czasem latami.

Ale po wielkim płaczu, następne łzy przechodzą w przelotne.

I źle by było, także bez nich. Oczyszczają.

Dziękuję, Grain.

Piękny wiersz, nawet bardzo piękny...

Pięknie dziękuję, Marcinie.
Pozdrawiam.