27-06-2010, 22:36
Mój kolejny wiersz.
Usłyszałem krzyk z niemych płuc jak dziecko bez życia woła płaczącą matkę
Ujrzałem widok tak piękny, jak złote kłosy, nad którymi unoszą się chmury
Poczułem tak silnie sercem, jak gdyby to ten ostatni raz
Lecz to tylko marne uczucia, gardzone przez innych
Studnie serc bez dna wyrzucą, zniszczą
Tylko spadek w ciemności dół
Nikt nie powie mi jak żyć
Poddaję się pełny goryczy
Otoczony ludźmi, których nie znam
Wyrzeknę się wszystkiego, w co wierzę
Dopasuje się do innych, w pełni akceptowany
Gdy nadejdą lepsze czasy, okrzyknę powrót ideałów
Pozostało mi czekać i patrzeć, jak niszczeje mój dorobek
Ujrzałem widok tak piękny, jak złote kłosy, nad którymi unoszą się chmury
Poczułem tak silnie sercem, jak gdyby to ten ostatni raz
Lecz to tylko marne uczucia, gardzone przez innych
Studnie serc bez dna wyrzucą, zniszczą
Tylko spadek w ciemności dół
Nikt nie powie mi jak żyć
Poddaję się pełny goryczy
Otoczony ludźmi, których nie znam
Wyrzeknę się wszystkiego, w co wierzę
Dopasuje się do innych, w pełni akceptowany
Gdy nadejdą lepsze czasy, okrzyknę powrót ideałów
Pozostało mi czekać i patrzeć, jak niszczeje mój dorobek
. Hmm, dla mnie to takie filozofowanie dla samego filozofowania, okraszone w prawdzie metaforami tu i ówdzie, ale dalej jakby bez związku tytułu z treścią wiersza. A pointa? Pointa najzwyczajniej w świecie mi uciekła. Hmm, i faktycznie poza emocjami i uczuciami ubranymi w słowne obrazy nie wiem nad czym miałam przystanąć drogi Poeto. Co miało zmusić mnie do refleksji? 
?
Chochliki jak to chochliki, zawsze się potworki wkradną. A poetą nie jestem ^^