Via Appia - Forum

białe piszczele wierzb
przesiewają wiatr z dłoni na dłoń
przeskakuje rudzik
napięte struny trącane skrzydłem
łagodnieją po zachodniej stronie

płożące się nisko dusze
pochyliły szarość
jak olbrzymie trzmiele dziurawiły ciszę
wygląda to jak wieczorna mgła
choć znikąd zmroku

w taki czas
wypełniamy świeżością nasz szczerościan
związanie rozpala się od jednej zapałki
której nie ma

Piękna, subtelna liryka. Uwagę o czasach  napisałam na innym portalu

narracja
refleksja
narracja

(25-10-2018, 21:46)pointofview napisał(a): [ -> ]narracja
refleksja
narracja

Tak, tak  zgadza się - pozdrawiam

Komentowałem niedawno na innej stronie i przyszło mi do głowy, że wiersz winien się kończyć na od jednej...