Via Appia - Forum

Ostatnia godzina słońca kładzie czerwone plamy
na rzekę i drzewa, zatrzymuje ptaki w locie;
tylko kosy śpiewają barwną  frazę.
Przyglądam się tobie - przez moment przemknęła  myśl
o Bizancjum i podobnych twarzach na starych ikonach.

Rozmawiamy.
Słowa jak dorodne kłosy falują bez końca
- jest tak jakbyś podał rękę innej Ziemi,
gdzie dobro jest lepsze od nas.Trudno,
rekwizyty rozdane - zostają zapatrzenia.
Wieczorne światło drży i wibruje.

Suchy trzask migawki zatrzymuje pejzaż,
jeszcze kilka klatek w kolorze;
później pozostanie nam tylko sepia.
Już wiem, skąd czerpiesz siłę.
A nigdy wcześniej na to nie wpadłam.

Julio, ja już nie wiem, jak napisać, że ty bardzo chcesz, a nie możesz.
W tym wierszu niby jest wszystko.
Plastyka, przerzutnie, metafory...
On nie ma iskry.
Nie ma siły i duszy.
Wysilasz się na obrazowość starych cerkiewek.
Na szalony przekaz metaforyki.
Ja mam przegięcie.
Wysilenie.
Poezję pisze się lekko.
Jakby z Ciebie płynęła, a Ty robisz Tygrysa Królewskiego.
Potęga to była, ale Niemcy wojnę przegrały.
No i puenta.
Z tym sobie też ciągle nie radzisz.

(31-07-2018, 00:05)mirek13 napisał(a): [ -> ]Julio, ja już nie wiem, jak napisać, że ty bardzo chcesz, a nie możesz.
W tym wierszu niby jest wszystko.
Plastyka, przerzutnie, metafory...
On nie ma iskry.
Nie ma siły i duszy.
Wysilasz się na obrazowość starych cerkiewek.
Na szalony przekaz metaforyki.
Ja mam przegięcie.
Wysilenie.
Poezję pisze się lekko.
Jakby z Ciebie płynęła, a Ty robisz Tygrysa Królewskiego.
Potęga to była, ale Niemcy wojnę przegrały.
No i puenta.
Z tym sobie też ciągle nie radzisz.

Mirek, ułatwię Ci - żeby pisać poezję, jeszcze trzeba mieć talent.

Julio, coś w sobie masz. Nie wiem czy to talent, ale na pewno coś nad czym warto pracować. Ja też sobie na początku nie radzilam i sugerowano mi abym dała sobie spokój z pisaniem. Kwestia pracy, uporu i tego czegoś czego nie smiem nazwać talentem.

Mnie ten wiersz bardziej podchodzi jako proza.

(31-07-2018, 09:29)Toya napisał(a): [ -> ]Julio, coś w sobie masz. Nie wiem czy to talent, ale na pewno coś nad czym warto pracować. Ja też sobie na początku nie radzilam i sugerowano mi abym dała sobie spokój z pisaniem. Kwestia pracy, uporu i tego czegoś  czego nie smiem nazwać talentem.

Mnie ten wiersz bardziej podchodzi jako proza.

Poprawiłam wiersz. Metaforyka wprawdzie ta sama, ale poprawiła się płynność wiersza. Przecież nie chcę swoim wierszem ranić wrażliwości czytelnika.

Julio, talent to niewielka część sukcesu. W dojściu do pewnego poziomu najważniejsza jest praca, ciągłe doskonalenie warsztatu. I bardzo dużo samozaparcia i wiary w siebie. Nie dajmy się stłamsić krytyce i zabić w sobie zapału. A ja wiem, że masz dystans i chcesz pracować.
Faktem jest, że ten wiersz bardzo pachnie prozą. Może to będzie Twój kierunek -prpza poetycka?
Według mnie za dużo tu opisów stanów emocjonalnych. W poezji bardziej chodzi o wyrażenie ich obrazowo. Ale wcale nie uważam, że ten wiersz nie ma swojej siły.
Jest Twój. Tak go poczułaś i spisalas, c nie znaczy że jest skończony

(31-07-2018, 20:15)Miranda Calle napisał(a): [ -> ]Julio, talent to niewielka część sukcesu. W dojściu do pewnego poziomu najważniejsza jest praca, ciągłe doskonalenie warsztatu. I bardzo dużo samozaparcia i wiary w siebie. Nie dajmy się stłamsić krytyce i zabić w sobie zapału. A ja wiem, że masz dystans i chcesz pracować.
Faktem jest, że ten wiersz bardzo pachnie prozą. Może to będzie Twój kierunek -prpza poetycka?
Według mnie za dużo tu opisów stanów emocjonalnych. W poezji bardziej chodzi o wyrażenie ich obrazowo. Ale wcale nie uważam, że ten wiersz nie ma swojej siły.
Jest Twój. Tak go poczułaś i spisalas, c nie znaczy że jest skończony

W tym przypadku jest skończony. To impresja narzuciła taką , a nie inną formę. Zmieniłam puentę ( też nie byłam przekonana) i uporządkowałam wersy dla płynności. Myśl przewodnią miałam opracowaną i starałam się skupić na temacie. Nie zabiegam o pochwały i nie piszę pod czytelnika. Taka jestem, ale ciągle jeszcze się uczę, a upór, praca i zapał to moi sprzymierzeńcy. Przecież wszyscy kochamy poezję