zamieszkała we mnie
nie szukając cienia
ani miłosierdzia
jak wyblakła ikona
afonia
by oznajmić
o Crux ave spes unica
Spokojnych, radosnych Świąt
Wiersz na czasie, ale nie musi dotyczyć bezpośrednio Triduum Paschalnego i Wielkiego Postu, chociaż zdecydowanie (pewnie rozmyślnie) wbiłaś się w czas Wielkanocy.
Przypomniał mi się fragment "Pulp fiction", w którym Mia Wallace mówi do Vincenta jak to fajnie "czasami zamknąć mordę i pomilczeć sobie z drugim człowiekiem". Tu oczywiście, cisza jest bardziej uroczysta, skłania do przemiany i zadumy, ale tak naprawdę, wciąż jest tym samym - bezdźwięczną sferą zrozumienia siebie i drugiego człowieka.
Dość pompatyczna trzecia strofa jest pewnie świadomym zabiegiem, ale nigdy nie byłem zbyt wielkim zwolennikiem patosu w wierszach, trzeba bardzo uważać z tym środkiem stylistycznym, bo łatwo przesadzić i odnieść odwrotny efekt. Ty w tym wierszu dość niebezpiecznie balansujesz na tej granicy, niemniej czytało mi się całkiem przyjemnie.
Pozdrawiam.
Jak dla mnie, to jedynie pierwsza zwrotka.
Później do wydmuszka. Mam wrażenie utraty konceptu i szukania fraz, aby sprzedać świąteczne przemyślenia.
Bo już "wyblakła ikona Boga" jest trochę efemerydą poetycką, która nie zapada. Trochę jest z patosem, trochę przesilona i kompletnie nie rusza.
A przynajmniej nie w stronę, którą wiersz kierować powinien.
Oho, Mirek zmienił zdjęcie profilowe. Należy się strzec ciętej riposty
Od siebie powiem, że niestety, tym razem nie trafiło. Czegoś zabrakło.
Zdecydowanie wolę Cię w formach paralirycznych, zbliżonych bardziej do prozy.
pisałam jak czułam, bez patosu a wyszło "jak zwykle" ; nie godzę się na wydmuszkę, ikona Hodogetrii wisi w moim pokoju, wysłuchała niejedno a nawet więcej, stąd odniesienie ; dziękuję za komentarze
Tak się składa, że nie wiem, co wisi w Twoim pokoju i jakie w związku z tym masz głębokie doznania.
Ja przeczytałem wiersz, a nie dokonałem wizji lokalnej.
PS. Nie wiem, po co nam ta informacja, że piszesz, jak czujesz. Każdy z nas tak robi.
Problemem pozostaje, jak to zrobi.