Via Appia - Forum

Dorosnę


W zaczarowanym ogrodzie
Zostawiłam stare sny.

Nieużywane marzenia
I pęknięte nadzieje,
Zabłocone wspomnienia
I podartą wiarę,
Zakopałam pod drzewem.

Latawiec z nadpalonym sznurem,
Dziurawy koszyk,
I misia bez jednego oka,
Które teraz na inny patrzy świat,
Zamknęłam za drzwiami.

I wyrzucę ten klucz,
Podrę mapę do drzewa,
Zapomnę o dniach i nocach,
Kiedy wszystko było możliwe,
A sen miał smak nieba.

Smutne, ale prawdziwe. Aczkolwiek wcale nie trzeba dorastać do końca. Bycie dojrzałym to też umiejętność powrotu do tamtych wspomnień, i umiejętność odnalezienia dziecka w sobie. Bez tego świat traci kolory, a my zapominamy o rzeczach prostych.

(25-05-2010, 08:29)rootsrat napisał(a): [ -> ]Smutne, ale prawdziwe. Aczkolwiek wcale nie trzeba dorastać do końca. Bycie dojrzałym to też umiejętność powrotu do tamtych wspomnień, i umiejętność odnalezienia dziecka w sobie. Bez tego świat traci kolory, a my zapominamy o rzeczach prostych.

Zgadzam się. Czasami ciężko jednak pamiętać, że kiedyś było inaczej niż teraz. Dorosłość, że się tak wyrażę, przygniata i sprawia, że dzieciństwo zdaje się być jakimś snem czy fragmentem z innego życia. Ale, bez wątpienia, warto pamiętać