po szczęśliwym przebudzeniu
opowiada sny za pomocą
zdrobnień słów
ostatecznych
rozróżnia prorocze
na dzisiejsze i te sprzed jedynej
nadziei
czas jaki przyjdzie
określa chwilą
prosi
mamo daj jeszcze raz umrzeć
w wyobraźni
Wygląda mi to raczej jak zwersyfikowana prozaiczna miniatura. Podoba mi się rozróżnienie proroczych snów, określanie czasu chwilą i zdrobnienia słów ostatecznych. Zakończenie wydało mi się zbyt dziecinne, a całość jakaś taka niedociągnięta. Przez te dwu-, trzysłowowe wersy i średnio w moim guście zakończenie, niezbyt mi podeszła całość. Tym niemniej wspomniane przeze mnie elementy są ekstra! Ode mnie 2/5.
"daj mamo raz jeszcze umrzeć
w wyobraźni" - zmieniłam szyk, bo tak jakoś lepiej mi wybrzmiewa.
Dla mnie tylko tyle. Tylko albo aż.
Co wyczytałam, to moje.
Dziękuję.
Dziękuję Wam, dobrzy ludzie.
Dziecinne zakończenie? Przecież narratorem jest dziecko?
Bardzo oszczędna forma, skondensowana treść. Odczytuję tu próbę pogodzenia się dziecka ze śmiercią bliskiej osoby. Może dlatego pointa wydaje się nieco infantylna.
Najmocniej uderza mnie fraza "zdrobnienia słów ostatecznych".
Daję mocne 4.
Poprawiłbym nieco, tzn. pozbyłbym się niektórych słów, a zakończenie owszem dziecinne, ale przez to mocne.
słów i jedynej oraz prosi tak to widzę.
Hmm, interesująca koncepcja uszczuplenia tekstu.
Zobaczę co da się zrobić.