Kołyszesz siwą głową
i posyłasz sen zamknięty w metaforze:
naprawiam sieci, tkam nowe i pruję.
Kolejna kawa
rozprasza nocne zamroczenie.
W szczelinie krtani pozostała cisza
wciąż działająca na wyobraźnię.
Jestem tkaczem zwyczajnych słów,
słyszę ich lekki oddech,
który nie mieści się w rogu Amaltei.
Bezbronne - zostawią garść popiołu.
Piękna miniatura.
Starszym ludziom często szwankuje pamięć - i to wcale takie piękne nie jest.
Twój utwór można zadedykować wszystkim bliskim osób dotkniętych Alzheimerem. We wczesnym stadium ta choroba przypomina każdą inną przypadłość, związaną z wiekiem. Ale szybko okazuje się, że sprawa jest poważna.
Garść popiołu - świetna metafora stanu pamięci.
(31-12-2017, 00:58)Miranda Calle napisał(a): [ -> ]Piękna miniatura.
Starszym ludziom często szwankuje pamięć - i to wcale takie piękne nie jest.
Twój utwór można zadedykować wszystkim bliskim osób dotkniętych Alzheimerem. We wczesnym stadium ta choroba przypomina każdą inną przypadłość, związaną z wiekiem. Ale szybko okazuje się, że sprawa jest poważna.
Garść popiołu - świetna metafora stanu pamięci.
Dziękuję za dobre słowo na powitanie, a wiersz można niejednoznacznie rozważać
I za to właśnie kocham poezję i jej nienawidzę
Ja lubię gdy w miarę wiadomo o co chodzi.
Tutaj tak wiem tylko trochę. Nieco symboli z mitologii greckiej. Tknie kojarzy się z nicią życia nad którą czuwały trzy boginie.
Róg obfitości - nie wiem czy tu pasuje ten symbol. Rozumiem, że słowa już się w nim nie mieszczą i wychodzą pewnie by stać się poezją
