Via Appia - Forum

postawiono serca na piedestał
czyniąc z nich prawie pomniki ogromne strzeliste potężne
głośne wysokie kosztowne tak że wiele z nich skamieniało
chleb też

po czasie schnie i kruszeje choć niejeden
o niego prosi i niejedna póki tli szansa na chwilę
świeżości w kruszynie nadziei na sytość

na języku na podniebieniu na wargach postawiono
serca na piedestał i biją po oczach jak pyłek okruch jak rzęsa
pod powieką i pieką czasami spływają kropla po kropli

na kącik ust na język niektórzy podnoszą ręce by ścierać
niektórzy chwytają się za pierś są i tacy i takie którzy rąk używają
do łamania chleba na części po cichu

póki świeży i rozdają bez zbędnych pytań przydrożnym
spod murów nie szukając piedestału dalecy od pomnika i tacy
bardzo zwyczajni poznałem kilkoro

takich
na szczęście

No i czego udajesz, że nie jesteś poetą?
Twój manifest wglebia mnię w glebę przez ciężar mój patosofobii mojej niezrównanej.
Ale jak się tak zastanowić, to świetny wiersz, choć ze chmurnego ryja.
Jejkum kejkum, zabawiłem się.
Oczywistnie, że mi się podoba.
Niewątpliwie jesteś poetą, chociażeś chmurnoryjny.

Do rzeczy czyli ad rem.

W swoim wierszu przeciwstawiasz duchowość nad spełnianie ducha.
To w skrócie, bom poeta.
Mimo patosu, zapewniam cię ogromnie, że twój wiersz podoba mi się nadolbrzymie.

A teraz
dzięki za wiersz nieco odmienny od moich schematów, acz ważny.

Jurek

A czytaj sobie to jak chcesz.

Twoich wierszy zazwyczaj nie komentuję. Są bardzo hermetyczne i dla mnie za trudne.
W tym po pierwszej strofie zdawało mi się, że wiem o co chodzi.
Serca czyli uczucia postawiono na piedestał w naszej kulturze. Powiela to medialna papka zwana kulturą masową bredniami typu "kieruj się głosem serca' "zrób jak ci serce podpowiada" etc. a to droga donikąd.
Ale jak się zaczęła druga zwrotka i czerstwy chleb to zbaraniałem