18-02-2016, 16:31
Exit
Zaczynamy biec przez pustostany ciszy -
za daleko zapuściliśmy się szukając bezdomnych myśli,
które zagubiły się wraz z innymi przed laty.
To oddział zamknięty "Eden".
Ćmią patrząc lubieżnie eteryczne światła,
gdy je mijamy, wysysając nas dla bieli
zbyt długo łudzącej się na temat swojej czystości,
bo dzień przeglądając się w lustrze stwierdził już dawno, że jest nocą.
Dłońmi świata drzewa wyciągają swoje zdrewniałe palce,
w chciwości prawdziwie ludzkim gestem,
ku niebu, bo łechcą nimi jego obrazy ze szkła -
zbyt kruche dla nas, i zbyt odległe.
Ciężkie gałęzie uginają się od krzywd narosłego owocami jarzma.
Półprawda wylegując się karmi nimi jak tucznik
dla kłamstwa.
Gubimy się, gubimy, tak daleko od domu.
To nie popłaca, nie można tu krzyczeć,
a drzwi pod kołami jadących tirów otwierają się tylko do wewnątrz,
i tylko raz.
Drwi zielone światło splecionego z łodyg kwiatów "exit".
Zaczynamy biec przez pustostany ciszy -
za daleko zapuściliśmy się szukając bezdomnych myśli,
które zagubiły się wraz z innymi przed laty.
To oddział zamknięty "Eden".
Ćmią patrząc lubieżnie eteryczne światła,
gdy je mijamy, wysysając nas dla bieli
zbyt długo łudzącej się na temat swojej czystości,
bo dzień przeglądając się w lustrze stwierdził już dawno, że jest nocą.
Dłońmi świata drzewa wyciągają swoje zdrewniałe palce,
w chciwości prawdziwie ludzkim gestem,
ku niebu, bo łechcą nimi jego obrazy ze szkła -
zbyt kruche dla nas, i zbyt odległe.
Ciężkie gałęzie uginają się od krzywd narosłego owocami jarzma.
Półprawda wylegując się karmi nimi jak tucznik
dla kłamstwa.
Gubimy się, gubimy, tak daleko od domu.
To nie popłaca, nie można tu krzyczeć,
a drzwi pod kołami jadących tirów otwierają się tylko do wewnątrz,
i tylko raz.
Drwi zielone światło splecionego z łodyg kwiatów "exit".