Szczepana też zainspirowałaś.
o prądach zatok
jodłach bukach
soli co krzepnie w nagich wargach
i o tym wszystkim, co nas szuka
wołaniach, krzykach, prośbach, skargach
wiosnach, co już się nie zielenią,
mitach, co wiodą na rozstaje
Nie wędrujemy ciepłą ziemią.
Nie wędrujemy ciepłym krajem.
Smutne, ale gdyby radosne było, inne słowa, inny wiesz zapewne bym czytał.
(19-02-2016, 11:46)szczepantrzeszcz napisał(a): [ -> ]Szczepana też zainspirowałaś.
o prądach zatok
jodłach bukach
soli co krzepnie w nagich wargach
i o tym wszystkim, co nas szuka
wołaniach, krzykach, prośbach, skargach
wiosnach, co już się nie zielenią,
mitach, co wiodą na rozstaje
Nie wędrujemy ciepłą ziemią.
Nie wędrujemy ciepłym krajem.
Smutne, ale gdyby radosne było, inne słowa, inny wiesz zapewne bym czytał.
Z inspiracji cieszę się jak dziecię
Tak się nieraz zastanawiam, co by było, gdyby Baczyński pożył trochę dłużej. I tak zdążył się zapisać jako wielki Poeta, ale jak by pisał po wojnie? Albo jak by pisał, gdyby wojny nie było...
Bardzo bliska jest mi jego poezja.
Dzięki za odwiedziny!
Pan Krzysztof Kamil Baczyński dał przed wojną próbkę swoich możliwości, choćby ten wiersz, który Cię zainspirował. Myślę, że by było w czym się zanurzyć, ku czemu odlecieć. A w którą stronę jego strofy popłynęłyby?
Rozważania jałowe, ale fajnie pomarzyć.
Niejaki Marcin Wolski (nadredaktor
) popełnił taką książkę "Alterland". W jednej z alternatyw Polska, w przeciwieństwie do Niemiec i Rosji, wychodzi z zawieruchy wojennej obronną ręką i pośród warszawskiej Bohemy przewija się wybitny poeta. Tenże poeta pojawia się również w cyklu "Wallenrod" - "Mocarstwo"... tytułowym mocarstwem jest naturalnie II Rzeczpospolita, jednak skąd inąd niezły w te klocki Wolski nie spróbował swoim wierszem wierszy bezwojennego K.K. Baczyńskiego zastąpić. Trudno się dziwić
Owszem jałowe, ale ciekawe... I mogą zatoczyć szersze kręgi. Jak wyglądałaby w ogóle nasza współczesna sztuka, gdyby nie wojna? A mentalnie? Bylibyśmy choć trochę inni? (choć trochę, bo jednak to kwestia wieelopokoleniowa).
"Alterlandu" pana nadredaktora
nie znam, ale w kontekście moich rozważań, pozycja brzmi interesująco.
Sowo, czy to jest wiersz o straconych nadziejach na powrót dwojga bliskich sobie kiedyś ludzi?
Choć rzeczywiście czasem rytm się gubi, to wiersz dla mnie piękny.
I nie odbieram go jako smutny, mnie nastroił pozytywnie. Może nie łapię właściwego przesłania (bo nie znam się na poezji, jak wszyscy wiedzą), ale za to poczułam w nim zapach Prowansji, smak soczystego lata i słoność morza Martwego
Jest taki subtelny, spokojny, cichy. Tak bym go określiła.
Jest taki... jak Ty
Antonio, uznaję, że wiersz się pisze podczas czytania... Ale jeśli chodzi Ci o moje intencje - to ogólnie utwór o niespełnionej miłości - czyli i Twoja interpretacja się mieści
.
Czarownico, ulatuję pod sufit... Dzięki za te słowa.
A co do rytmu, to ostatnio jak o nim myślę, to sama sobie śpiewam:
https://www.youtube.com/results?search_query=fineasz+i+ferb+nie+czuje+rytmu
Ale sporo poprawiłam za namową doktora Mirosława. Widzisz gdzieś jeszcze jakieś zgrzyty?
A, czyli byłam blisko.
A co mają zatoki, jodły, buki do niespełnionej miłości?
Piosenka IV. K.K. Baczyński. Był wtedy maturzystą. Jodły - puszcza jodłowa. Buki - Bieszczady.
Piosenka - G. Turnau.
Po drugim czytaniu stwierdzam, że zgrzytów brak. Pierwsze było pod wpływem gorączki, więc jakieś przewody mogły nie łączyć. I zasugerowałam się chyba komentem Mirka. Wybacz. Wiersz jest śliczny. Płynie mi słodko niczym rzeka miodu.
Antonio, tak jak Mirek napisał - to miejsca, w jakiś sposób związane ze sobą. Mogą to też być ulubione przez peelkę (w zasadzie peelów) rekwizyty, niosące wspomnienia, czy marzenia.
Dzięki, Czarownico, raz jeszcze , miodowo mi
Aha, chyba zaczynam jarzyć, że:
"każe wątpić, że zanucisz o prądach zatok"?
Tak, dokładnie