Via Appia - Forum

Pełna wersja: Szufelka, a na niej włókna czasu
Aktualnie przeglądasz uproszczoną wersję forum. Kliknij tutaj, by zobaczyć wersję z pełnym formatowaniem.
Trzęsę się na samą myśl, ale przecież co utracę? Skąd te obawy? Hmm… Za dobrze wyglądam? Może byłoby niegrzecznie, a ja taki dżentelmen… No, no… mam o sobie zdanie. Zdania! Cały tom mniemania, jakbym roztrząsał ważną sprawę – a przecież “kto nie odróżnia rzeczy istotnych od nieistotnych, nigdy nie osiąga tego, co istotne”. Trwonię czas na rozmyślania o konsekwencjach czynów nic nie znaczących, a wyrzekam się działań, które mogłyby przynieść mnie i innym wymierną korzyść.
Słyszę czarny fortepian. Śmierć, nadchodzi po mnie – jestem umęczony – zmęczony skrywaniem banałów. Rzecz tak prosta, że aż śmieszna – lecz stop! – nie drwijmy sobie z cudzego dziadka.
Jaka jest motywacja, cel? Tak, wielokrotnie pragnąłem – marzyłem o tym na jawie, przerażenie chwytało mnie we śnie! Skaza charakteru? Co z tego wyrośnie? Kończy mi się miejsce na próżne przemyślenia – dość sprzeniewierzania się monecie czasu!

*

Chwytam za łeb i reguluję: osiem.
– Wystarczy – mówię. – Osiem jest w sam raz. Dziewięć urągałoby perfekcji, siedem – szczęściu. Ot ósemka. Zdecydowanie.

*

Czuję się wyśmienicie! Nawet zostawiłem sobie z tyłu – nie sięgałem! Jak zwykle pusty hałas o nic, irracjonalna wrzawa. Lecz kto wie, być może wyciąłem z siebie kawał tlenowego sznura?
Dokumentacja umierania, grabarz we własnym ogrodzie. Przyjemność płynąca z pochówku: wyrastają, wypadają – nie piłowałem przecież zębów.
Przeżyłem kiedyś koszmar, że budzę się łysy. Tak, w szkole miałem miriady koleżanek. Ochota brała mnie czasem, aby tak wziąć i którejś z nich przejechać… (Trzeci punkt katalogu skłonności).
A jak lekko teraz, jak praktycznie. Wystarczy kropla szamponu. Warto było choć raz pójść ramię w ramię z chromosomem i stosownie opierdolić się na chłopaka – widzę teraz usta, szeroki mój uśmiech – niby nic, ale bez wąsów i kołtunów wygląda na bardziej doświetlony.
Być może chowałem się za mistycznym zarostem jak analfabeta-eklektyk chowa się za dymem papierosa? A może byłem w studni? Zmiotka ostatnio leżała w kuchni.
Cytat:Tak, w szkole miałem miriady koleżanek.
O, i tym mnie ująłeś!
Ciekawe gadanie o niczym. Naprawdę fajne, czasem nawet bardziej. Siedem urągałoby sześciu. I tak też od początku czułem, że idzie o zgolenie łepetyny.
Nie wiem tylko, na ile to tak językiem absurdu (miszmasz, nic do siebie nie pasuje) specjalnie i z chęci eksperymentu (coś jak kleks na płótno, który czeka na oklaski i hiperinterpretacje?) a na ile jest to poważne i po prostu w twoim rodzimym stylu.
Zajarzyłam dopiero przy ostatnim akapicie. Dobre Big Grin. W zasadzie przegadane, ale w "przyjemny" sposób. Łykam to po prostu jako charakterystyczny styl Autora i nie razi mnie, a wręcz przeciwnie - ma swój urok (piszę o tym, bo zwykle nadmiar słów to dla mnie grzech główny). Podoba mi się sposób zakończenia tej miniatury - fajne ostatnie zdanie.
Ogólnie - naprawdę przyjemnie się czytało.

Aa! Pozostaje uaktualnić zdjęcie profilowe Big Grin
No właśnie. To trzeba mieć talent żeby w interesujący sposób popisać sobie o czynności tak prozaicznej jak strzyżenia. Przyznam, trochę zazdroszczę. Nie strzyżenia, pisania Smile
Tjereszkowa napisał(a):Aa! Pozostaje uaktualnić zdjęcie profilowe Big Grin
Ty, rozumiem, że masz aktualne Wink

Dziękuję wam za opinie. Odpowiadając na pytanie miriada, to to był taki tekst refleksyjny. Może trochę dzielenie włosa na czworo, ale raczej szczery niż absurdalny. Na oklaski to wiadomo, czeka się zawsze, spytaj Małego Księcia, on wiele widział. Także styl rodzimy – pitu pitu, ale obiad jest. Powiem wam, że tydzień ten tekst poprawiałem, każdego dnia. Więc jakby się cieszę podwójnie na to co piszecie, bo po ostatnich wierszach... i ślubie z owcą w czterdzieści pięć sekund Big Grin no i gorzki jaki dał komplement – że aż się trudno do nich nie przywiązywać!

(No i wiadomo, miriady koleżanek były z dedykacją)
(29-01-2016, 22:57)vysogot napisał(a): [ -> ]
Tjereszkowa napisał(a):Aa! Pozostaje uaktualnić zdjęcie profilowe Big Grin
Ty, rozumiem, że masz aktualne Wink
Pewnie, że tak. No, może odrobinę mniej głowę przekręcam, bo mnie łupie w kręgosłupie, ale to cała ja Big Grin.
Mniam, nawet bardzo - właśnie tak zmienia się prozę życia w poezję.