20-12-2015, 20:21
I znowu tekst z pojedynku na miniatury.
Wakacje u babci Anieli były dla Janka zawsze wspaniałą przygodą. Mały mieszczuch uwielbiał przestrzeń pól i łąk, wspaniałe widoki z góry za stodołą i skrzypiący ze starości dom.
Jak tylko wydawało mu się, że babcia nie patrzy, zakradał się na strych. Wdychał kurz, oglądał stare obrazki, które ktoś litościwie tam zawiesił, gdy straciły swoje miejsce na dole, buszował w skrzyniach, workach, starym kredensie i niezliczonej ilości pudeł. Teoretycznie strych był miejscem zakazanym – deski, na przeżartych legarach, były niekompletne i gdzieniegdzie podłoga bezwstydnie odsłaniała swoje trzewia. Nieostrożny krok groził wypadkiem. Janek nigdy się tym nie przejmował. Babcia, wiedząc, że nie powstrzyma wnuka, zawierzyła jego rozsądkowi i patrzyła przez palce na „tajne” eskapady. Czasem nawet naprowadzała go na trop nowego znaleziska.
- A wiesz, gdy byłam mała – mówiła, zerkając łobuzersko – po każdej większej ulewie, chodziłam z koleżankami w pole. Wąwóz zmieniał się wtedy w gliniany potok. Szło się ciężko, ale jakie skarby można było znaleźć!
- Co babciu?! - Janek patrzył błyszczącymi oczami.
- A na przykład, kule ołowiane po powstaniu kościuszkowskim. Do tej pory leżą gdzieś w kufrze na strychu...
Tego roku coś jednak było nie tak. Przez trzy pierwsze dni, Janek prowadził intensywne strychowe badania. Aniela doskonale wiedziała, kiedy wnuk jest na górze. Przenikające przez strop szuranie, postukiwanie słyszała aż za dobrze. Czwartego dnia - cisza. Chłopak od rana był blady i osowiały. To snuł się po domu, to siedział zamyślony. Kolejne dni wyglądały podobnie. Mocno zmartwiona Aniela w końcu przyparła wnuka do muru.
- Bo one mnie wołają – wydukał, patrząc w podłogę.
- Kto?! - Aniela przeraziła się nie na żarty.
- Skrzypce... Znalazłem w skrzyni na strychu. Zaraz zawinąłem i odłożyłem z powrotem, ale śnią mi się i wołają.
- Co mówią? - Kobieta patrzyła nieprzeniknionym wzrokiem.
- Nie używają słów... one... jakby grają i wiem, że to wołanie.
Wbrew obawom Janka, babcia nie śmiała się, ani nie próbowała bagatelizować.
- Chodź – powiedziała i pierwsza udała się w kierunku schodów na strych.
Siedzieli przy stole, patrząc na instrument.
- Weź smyczek i graj. – Słowa babci zabrzmiały dziwnie.
- Przecież ja nie umiem!
- Graj!
Chłopak z wahaniem ujął smyczek. Przeraźliwe piski rozeszły się po kuchni, ale Janek już słyszał prawdziwą melodię. Skrzypce opowiadały:
Dorożki, gwar mieszczan, pracownia na dole kamienicy przy kościele. Młody lutnik poleruje zawzięcie cienki kawałek drewna. Z jego twarzy bije szczęście – na dniach ma się stać ojcem. Teraz robi skrzypce dla nienarodzonego jeszcze syna. To była jasna, piękna melodia, wybrzmiewająca spokojnymi tonami.
Chwila przerwy i muzyka zabrzmiała bardziej skocznie. Malec w śmiesznej koszuli, stawia nieporadne kroki, lądując co chwila na pupie. Skrzypce zaśpiewały srebrzyście – to śmiech szczęśliwych rodziców.
Znowu przeskok. Trochę większy chłopczyk, patrzy, jak ojciec preparuje jelita – to będą struny. Dziecko „pomaga” mu, przebierając tłustymi paluszkami. Zza drzwi zerka na synka matka. Głębokie, niskie tony cudnie zabrzmiały w uszach Janka: to miłość – zrozumiał.
A potem skrzypce zamilkły, zadrżały – jakby bały się opowiadać dalej. Wreszcie - zawyły. Chłopczyk, sam w izbie, bawi się, czekającymi na preparowanie, jelitami. Owija jedno wokół szyi... Cisza brzmi donośnej niż najmocniejszy dźwięk...
Zapuchnięta twarz mężczyzny. Kobieta, próbująca rozbić skrzypce o ścianę. Boleśnie kaszlące dźwięki.
***
- Ty też je słyszysz, babciu?
Aniela pokręciła głową. – Ja nie, mój dziadek słyszał.
- On był znanym skrzypkiem!
- Ty też będziesz, Janku.
Wakacje u babci Anieli były dla Janka zawsze wspaniałą przygodą. Mały mieszczuch uwielbiał przestrzeń pól i łąk, wspaniałe widoki z góry za stodołą i skrzypiący ze starości dom.
Jak tylko wydawało mu się, że babcia nie patrzy, zakradał się na strych. Wdychał kurz, oglądał stare obrazki, które ktoś litościwie tam zawiesił, gdy straciły swoje miejsce na dole, buszował w skrzyniach, workach, starym kredensie i niezliczonej ilości pudeł. Teoretycznie strych był miejscem zakazanym – deski, na przeżartych legarach, były niekompletne i gdzieniegdzie podłoga bezwstydnie odsłaniała swoje trzewia. Nieostrożny krok groził wypadkiem. Janek nigdy się tym nie przejmował. Babcia, wiedząc, że nie powstrzyma wnuka, zawierzyła jego rozsądkowi i patrzyła przez palce na „tajne” eskapady. Czasem nawet naprowadzała go na trop nowego znaleziska.
- A wiesz, gdy byłam mała – mówiła, zerkając łobuzersko – po każdej większej ulewie, chodziłam z koleżankami w pole. Wąwóz zmieniał się wtedy w gliniany potok. Szło się ciężko, ale jakie skarby można było znaleźć!
- Co babciu?! - Janek patrzył błyszczącymi oczami.
- A na przykład, kule ołowiane po powstaniu kościuszkowskim. Do tej pory leżą gdzieś w kufrze na strychu...
Tego roku coś jednak było nie tak. Przez trzy pierwsze dni, Janek prowadził intensywne strychowe badania. Aniela doskonale wiedziała, kiedy wnuk jest na górze. Przenikające przez strop szuranie, postukiwanie słyszała aż za dobrze. Czwartego dnia - cisza. Chłopak od rana był blady i osowiały. To snuł się po domu, to siedział zamyślony. Kolejne dni wyglądały podobnie. Mocno zmartwiona Aniela w końcu przyparła wnuka do muru.
- Bo one mnie wołają – wydukał, patrząc w podłogę.
- Kto?! - Aniela przeraziła się nie na żarty.
- Skrzypce... Znalazłem w skrzyni na strychu. Zaraz zawinąłem i odłożyłem z powrotem, ale śnią mi się i wołają.
- Co mówią? - Kobieta patrzyła nieprzeniknionym wzrokiem.
- Nie używają słów... one... jakby grają i wiem, że to wołanie.
Wbrew obawom Janka, babcia nie śmiała się, ani nie próbowała bagatelizować.
- Chodź – powiedziała i pierwsza udała się w kierunku schodów na strych.
Siedzieli przy stole, patrząc na instrument.
- Weź smyczek i graj. – Słowa babci zabrzmiały dziwnie.
- Przecież ja nie umiem!
- Graj!
Chłopak z wahaniem ujął smyczek. Przeraźliwe piski rozeszły się po kuchni, ale Janek już słyszał prawdziwą melodię. Skrzypce opowiadały:
Dorożki, gwar mieszczan, pracownia na dole kamienicy przy kościele. Młody lutnik poleruje zawzięcie cienki kawałek drewna. Z jego twarzy bije szczęście – na dniach ma się stać ojcem. Teraz robi skrzypce dla nienarodzonego jeszcze syna. To była jasna, piękna melodia, wybrzmiewająca spokojnymi tonami.
Chwila przerwy i muzyka zabrzmiała bardziej skocznie. Malec w śmiesznej koszuli, stawia nieporadne kroki, lądując co chwila na pupie. Skrzypce zaśpiewały srebrzyście – to śmiech szczęśliwych rodziców.
Znowu przeskok. Trochę większy chłopczyk, patrzy, jak ojciec preparuje jelita – to będą struny. Dziecko „pomaga” mu, przebierając tłustymi paluszkami. Zza drzwi zerka na synka matka. Głębokie, niskie tony cudnie zabrzmiały w uszach Janka: to miłość – zrozumiał.
A potem skrzypce zamilkły, zadrżały – jakby bały się opowiadać dalej. Wreszcie - zawyły. Chłopczyk, sam w izbie, bawi się, czekającymi na preparowanie, jelitami. Owija jedno wokół szyi... Cisza brzmi donośnej niż najmocniejszy dźwięk...
Zapuchnięta twarz mężczyzny. Kobieta, próbująca rozbić skrzypce o ścianę. Boleśnie kaszlące dźwięki.
***
- Ty też je słyszysz, babciu?
Aniela pokręciła głową. – Ja nie, mój dziadek słyszał.
- On był znanym skrzypkiem!
- Ty też będziesz, Janku.
Roztrzepańcu niezdyscyplinowany, odpłyń trochę w chmurkę szaleństwa. Dobrze piszesz, ale jakbyś jechała na zaciągniętym ręcznym.
