Via Appia - Forum

myślę wciąż o tym
bo nie mam jasnych wspomnień
a nie spytałam dlaczego akurat to miejsce
upodobały sobie najstarsze osoby w rodzinie
prababcia
po niej babcia
mama

chociaż było niewygodne
między zlewem a stołem

dom sprzedano
spoglądają jeszcze ze starych fotografii
na nasz łańcuch pokoleniowy

teraz my matki
w wygodnych kawalerkach
siedzimy przed telewizorem jak zakotwiczone
w nowej tradycji inny jest model wystroju

wyciągamy szyje patrząc w okno
czasem kogoś wypatrzymy
czasem wydaje nam się

w odpowiednim wieku do przekazania
między plecami a oparciem powstaje przepaść

puls niepokoju rośnie
nie zmieniają go zapobiegliwe pacierze
w tym pustym M2 nie ma kąta
między stołem a zlewem

Przejmujący tekst. Nie wiem, czy zgodnie z założeniami Autorki, ale dla mnie to opowieść o samotności dzisiejszego człowieka. Odcięcie od tego co było - tradycji, rodziny, autorytetów daje tylko pozorną wolność. Od niezależności do pustki czasem jest tylko mały krok.
Czuć w tym utworze smutek, ale i ciepło starego domu, pełnego gwaru, dzięciecych głosów, zapachów z kuchni... Domu, który jednak jest już przeszłością.
Wiersz jest świetny - od początku do końca. Podoba mi się nienachalna forma, subtelne środki przekazu, efektowna klamra "między stołem a zlewem".
Cudne.